آشنایی با نئورئالیسم ایتالیا، ۱۰ فیلم تأثیرگذار نئورئالیست

آشنایی با نئورئالیسم ایتالیا، ۱۰ فیلم تأثیرگذار نئورئالیست

تحولات اجتماعی و جوشش هنری در ایتالیا پس از جنگ جهانی دوم منجر به شکل گیری جنبش نئورئالیست ایتالیا شد. این سبک با این که عمر نسبتاً کوتاهی داشت، در سینمای سراسر جهان بسیار تأثیرگذار بود.

فهرست مطالب:

• جنبش نئورئالیسم ایتالیا چیست؟
• شرح مختصری از تاریخچه نئورئالیسم ایتالیا
• ۴ ویژگی نئورئالیسم ایتالیایی
• ۱۰ فیلم تاثیرگذار از جنبش نئورئالیسم ایتالیا

جنبش نئورئالیسم ایتالیا چیست؟

نئورئالیسم ایتالیایی، به سبک خاصی از فیلمسازی در ایتالیای دهه ۱۹۴۰ اشاره دارد. نئورئالیسم ایتالیایی یک جنبش مهم و بسیار تأثیرگذار در تاریخ سینما بود که نشانگر یک فاصله گیری آگاهانه از فیلمسازی به سبک هالیوود و تمرکز بر شخصیت ها و داستان های واقع گرایانه بود. مضامین این ژانر شامل ابهامات اخلاقی، نمایش صریح محرومیت های اقتصادی و همدردی عمیق با شخصیت ها بود. فیلمسازان نئورئالیست ایتالیایی از تکنیک های مستند و بودجه کم استفاده می کردند.

شرح مختصری از تاریخچه نئورئالیسم ایتالیا:

جنبش نئورئالیسم ایتالیا در دهه پس از جنگ جهانی دوم بوجود آمد و عمر کوتاهی داشت، اما بسیار تأثیرگذار بود.

• سال‌های پس از جنگ: در ایتالیا پس از جنگ جهانی دوم، اقتصاد دچار رکود شدید شد، بسیاری از زیرساخت‌های کشور ویران شد یا آسیب دید و وضعیت سیاسی بسیار غیرقابل پیش‌بینی بود. ایتالیا پس از جنگ دچار تحول شد و از وحشت جنگ و رژیم فاشیستی بنیتو موسولینی به خود می پیچید و در تلاش برای یافتن راهی به جلو بود. فیلمسازان به دنبال این بودند که این تغییرات را در آنچه که برای ساختن فیلم انتخاب کرده‌اند و نحوه ساخت آن‌ها منعکس کنند.

• ساخته شدن فیلم رم، شهر بی‌دفاع (۱۹۴۵): روبرتو روسلینی، کارگردان رم، شهر بی‌دفاع، نمونه اولیه و اساسی این ژانر، بسیار مورد تجلیل منتقدان قرار گرفت. این فیلم که با حضور بازیگران غیرحرفه ای و به سبک مستند در خیابان های رم فیلمبرداری شده بود، شیوه جدیدی از تفکر و فیلمسازی را در ایتالیا و جاهای دیگر معرفی کرد.

• دوران شکوفایی: نئورئالیسم ایتالیایی کوتاه بود اما خوب درخشید. در اوایل دهه ۱۹۵۰، دوران اوج این ژانر به پایان رسید و مخاطبان بیشتر به واردات فیلم های آمریکایی، ملودرام های آشنا و آثاری که خوش بینی را نشان می دادند، علاقه پیدا کردند. خود فیلمسازان به تکامل خلاقانه خود ادامه دادند و تکنیک هایی را به کار گرفتند که فراتر از ساختارهای عادی دوره نئورئالیستی بود.

• تأثیراتی که داشت: نئورئالیسم ایتالیایی، الهام‌بخش نسل‌های بعدی فیلم‌سازان در سراسر جهان و ژانرهای آینده، از جمله موج نوی فرانسه در دهه ۱۹۵۰ بود.

۴ ویژگی نئورئالیسم ایتالیایی:

نئورئالیسم ایتالیایی، رویکردی زیباشناسانه و عملی به فیلمسازی بود. برخی از ویژگی های تعیین کننده این جنبش عبارتند از:

سبک مستند وار: فیلمسازی به سبک نئورئالیسم ایتالیایی، نشانه های خود را از فیلمسازی مستند وام گرفته است. نوآوری‌ها در فیلمبرداری به این معنی بود که دوربین‌ها می‌توانستند کوچک‌تر و سبک‌تر باشند، و پیشرفت هایی در استفاده از فیلم خام داشتند که باعث میشد فیلمبرداری بدون نورهای قدرتمند استودیویی آسان‌تر شود. فیلمسازان می توانند در خیابان ها و مکان های واقعی کار کنند. فیلمسازان نئورئالیست ایتالیایی این سبک را فراتر بردند و اغلب بازیگران غیرحرفه ای را انتخاب می کردند و حتی آن ها را در نقش های اصلی قرار می دادند.

تمرکز کم بر داستان‌سرایی: بسیاری از فیلم‌های نئورئالیستی اپیزودیک هستند ، بر زندگی روزمره مردم تمرکز دارند و به وحدت دراماتیک و داستان سرایی نسبت به سینمای محبوب آن روز به سبک هالیوود بسیار کمتر توجه دارند. فیلمنامه نویسان اغلب دیالوگ های بداهه اضافه می کردند یا به تقلید از الگوهای گفتاری مردم عادی می نوشتند.

توجه به طبقه کارگر: نئورئالیسم ایتالیایی، با نفی فاشیسم و ​​سانسور در دوران سلطنت موسولینی، ابعادی آشکارا سیاسی داشت. این فیلم‌ها همچنین واکنشی به کمدی‌ها و ملودرام‌های محبوب دوره‌های قبلی معروف به فیلم‌های تلفنی (تلفن سفید) بودند که اغلب نگرانی‌های طبقه بالا و متوسط ​​را در مورد منافع ایتالیایی‌های فقیر و طبقه کارگر نشان می‌دادند. مشکل همیشگی فقر، مبارزه روزانه برای گذران زندگی، و واقعیت خشن جامعه ایتالیایی پس از جنگ از موضوعات برجسته این سبک بود.

انسان‌گرایی تکان دهنده: فیلمسازان ایتالیایی با رهایی از سانسور زمان جنگ، در اواسط دهه ۱۹۴۰ مشتاق بودند به موضوعاتی که قبلاً ممنوع بود بپردازند. فیلمسازان شروع به مقابله مستقیم با آسیب های اجتماعی و معضلات اخلاقی کردند. دیگر نیازی نبود که شخصیت‌ها را خوب یا بد نشان دهند، بنابراین فیلمسازان شروع به ترسیم شخصیت‌ها به عنوان انسان‌های پیچیده با انگیزه‌های متضاد کردند. این منجر به داستان‌هایی شد که ظالمانه واقع‌گرا بودند، اما شخصیت‌های دارای همذات پنداری داشتند و آن ها را خطاپذیر و قابل بخشش نشان می‌دادند.

۱۰ فیلم تاثیرگذار از جنبش نئورئالیسم ایتالیا:

برخی از فیلم‌های پیشرو از جریان نئورئالیسم ایتالیایی عبارتند از:

وسوسه (۱۹۴۳): وسوسه به کارگردانی لوکینو ویسکونتی، یکی از برجسته ترین فیلمسازان جنبش نئورئالیستی ایتالیا، بر اساس رمان جیمز ام. کین «پستچی همیشه دو بار زنگ می‌زند» ساخته شده است. بسیاری از مورخان سینما این داستان غم انگیز خیانت و بی وفایی را اولین فیلم نئورئالیستی ایتالیایی می دانند.

رم، شهر بی‌دفاع (۱۹۴۵) : قسمت اول از سه گانه جنگ روبرتو روسلینی، مبارزات زیرزمینی ایتالیایی را در مقاومت در برابر اشغال نازی ها در روزهای رو به زوال جنگ جهانی دوم به تصویر می کشد. این فیلم برنده نخل طلای جشنواره فیلم کن ۱۹۴۶ شد.

از خودی‌ها ((۱۹۴۶: قسمت بعدی از سه گانه روسلینی، تصویری اپیزودیک از مبارزات انتخاباتی برای رهایی ایتالیا از اشغال آلمان در جنگ جهانی دوم بود. در این فیلم بازیگران غیرحرفه ای و آماتور نقش مبارزان آزادی ایتالیا را بازی می کردند که با نیروهای آمریکایی که در سیسیل و جاهای دیگر فرود آمده اند همکاری می کنند.

آلمان، سال صفر (۱۹۴۸) : روسلینی در آخرین فیلم از سه گانه اش، در لوکیشنی در برلینِ اخیراً سقوط کرده، قبل از شروع بازسازی، فیلم را فیلمبرداری کرد. تصویر بی رحمانه او از لاشه هواپیما، و مردمی که برای زنده ماندن می جنگند، به خاطر همدردی های انسان گرایانه اش قابل توجه بود -و برای تماشاگرانی که به تصویرهای تک بعدی از تبهکاران آلمانی عادت کرده بودند، غافلگیرکننده بود.

زمین می‌لرزد (۱۹۴۸) : این مستند حماسی اثر ویسکونتی از سیسیلی های محلی برای کل بازیگران استفاده میکند. این داستان اقتباسی از رمان I Malavoglia نوشته جیووانی ورگا بود. فیلم داستان مبارزات یک ماهیگیر فقیر در ساحل سیسیل را روایت میکند که سعی می کند قایق خود را بخرد، بنابراین از اعمال استثمارگرانه طبقه مرفه تر فرار میکند.

دزد دوچرخه (۱۹۴۸) : این فیلم توسط ویتوریو دسیکا، فیلمساز برجسته دوره نئورئالیسم ایتالیا کارگردانی شده است و درباره پدر یک خانواده کم درآمد است که به دنبال آن است که دوچرخه دزدیده شده خود را پس بگیرد، بدون آن نمیتواند کار کند. این فیلم با فیلمنامه ای از چزاره زاواتینی یکی از بهترین فیلم های ساخته شده به حساب می‌آید.

برنج تلخ (۱۹۴۹) : جوزپه دسانتیس این فیلم را کارگردانی کرده و عناصر فیلم نوآر را در قالب یک اثر نئورئالیستی گنجانده است. برنج تلخ درباره جنایتکاران فراری است که سعی می کنند با کشاورزان برنج محلی ادغام شوند.

اومبرتو دی (۱۹۵۲) : در این فیلم به کارگردانی ویتوریو دسیکا، شخصیت اصلی یک مستمری بگیر مسن است که برای جلوگیری از اخراج تلاش میکند. بازیگران فیلم عمدتاً غیرحرفه‌ای هستند – از جمله کارلو باتیستی، مردی که نقش اومبرتو را بازی می‌کند. این فیلم برخلاف بسیاری از فیلم های نئورئالیستی ایتالیایی قبلی، در استودیوهای معروف Cinecitta رم فیلمبرداری شد.

ولگردها (۱۹۵۳) : درامی کمدی اثر فدریکو فلینی درباره گروهی از مردان جوان در آستانه بزرگسالی که باید تصمیماتی بگیرند که زندگی آن ها را تغییر میدهد. این فیلم برای فلینی حیاتی بود و چرخشی به سمت موضوعات اجتماعی جدی‌تر را رقم زد.

جاده (۱۹۵۴) : این فیلم درام از فلینی به بررسی زندگی یک زن فقیر و مرد معرکه‌گیر قوی و خشن در حال سفری می‌پردازد که او را به بردگی گرفته است و صادقانه و وحشیانه ، زندگی در ایتالیای پس از جنگ را به تصویر می‌کشد.