آشنایی با سینمای اکسپرسیونیسم آلمان: ۴ فیلم اکسپرسیونیست آلمانی

آشنایی با سینمای اکسپرسیونیسم آلمان: ۴ فیلم اکسپرسیونیست آلمانی

اکسپرسیونیسم آلمان، یک جنبش اولیه در تاریخ سینما بود که ویژگی های سینمایی متمایزی داشت و هنوز هم بر فیلمسازان معاصر تأثیر می‌گذارد. در این مقاله با این سبک و فیلم های برجسته اکسپرسیونیسم آلمان بیشتر آشنا خواهید شد.

فهرست مطالب:

• آشنایی با اکسپرسیونیسم آلمان
• ۵ ویژگی اکسپرسیونیسم آلمان
• ۴ فیلم برجسته اکسپرسیونیسم آلمان

آشنایی با اکسپرسیونیسم آلمان:

اکسپرسیونیسم آلمان یک جنبش سینمایی آوانگارد در آلمان در اوایل قرن بیستم بود. در طول جنگ جهانی اول، دولت آلمان فیلم های خارجی را ممنوع کرد و نیاز به تولید فیلم های آلمانی ایجاد شد. جنبش اکسپرسیونیست آلمان تحت کنترل جمهوری وایمار، در سراسر دهه ۱۹۲۰ گسترش یافت و در شهرهایی مانند مونیخ، درسدن و برلین متمرکز بود. در اواسط دهه ۱۹۳۰، نازی ها اکسپرسیونیسم آلمان را منحط دانستند و بسیاری از کارگردانان آلمانی را مجبور به فرار از کشور و نقل مکان به هالیوود، کالیفرنیا کردند.

۵ ویژگی اکسپرسیونیسم آلمان:

اکسپرسیونیسم آلمان، یک جنبش اولیه در تاریخ سینما بود که ویژگی های سینمایی منحصر بفردی داشت و هنوز هم بر فیلمسازان تأثیر گذار است.

همپوشانی با نقاشی اکسپرسیونیستی: سینمای اکسپرسیونیست آلمان از نظر سبکی شبیه جنبش هنر مدرن اکسپرسیونیسم در نقاشی بود. در درسدن، چهار هنرمند اکسپرسیونیست – فریتز بلیل، ارنست لودویگ کرشنر، کارل اشمیت-روتلاف و اریش هکل- گروهی به نام Die Brücke (“پل”) را تأسیس کردند. نقاشان، واسیلی کاندینسکی و فرانتس مارک رهبری گروهی از هنرمندان اکسپرسیونیست در مونیخ به نام Der Blaue Reiter (“سوار آبی”) را بر عهده داشتند. این هنرمندان اکسپرسیونیست، از رویکردهای جسورانه‌تر، اشکال هندسی و ذهنیت‌گرایی استفاده می‌کردند.

طراحی صحنه سورئال: فیلم‌های اکسپرسیونیست آلمانی که اغلب با تولیدات کم‌هزینه سروکار داشتند، از تکنیک‌های جدید فیلم‌سازی برای خلق میزانسنی متمایز، یا چیدمان و زیبایی‌شناسی چیزهایی که در تصویر دیده می‌شدند، استفاده می‌کردند. طراحان صحنه این سبک ، تصاویر پس‌زمینه‌ استادانه‌ای را نقاشی می کردند تا فضاهای مخدوش و خطوط بسیار تند و خشن ایجاد کنند. سبک طراحی صحنه اکسپرسیونیسم آلمانی بر فیلم های ترسناک اولیه در آمریکا در دهه ۱۹۳۰ تأثیر گذاشت، از جمله دراکولا (۱۹۳۱) و عروس فرانکشتاین (۱۹۳۵).

نورپردازی کیاروسکورو: فیلمسازان اکسپرسیونیست آلمانی، سبک منحصر به فردی از نورپردازی کیاروسکورو یا سایه‌روشن را توسعه دادند، سبک نورپردازی با کنتراست بالا و نور و سایه های مشخص. فیلم‌های صامتی مانند دکتر مابوزه قمارباز اثر فریتس لانگ (۱۹۲۲) و فاوست اثر فریدریش ویلهلم مورنائو (۱۹۲۶) از نورپردازی با کنتراست بالا برای تأکید بر مضامین شر و زوال اخلاقی استفاده می‌کردند. این سبک نورپردازی الهام‌بخش آثار بعدی سینمای نوآر، آلفرد هیچکاک و تیم برتون بود که فیلم‌های گوتیک آن ها مانند ادوارد دست قیچی (۱۹۹۰) و بازگشت بتمن (۱۹۹۲) ادای احترامی به اکسپرسیونیسم آلمانی بودند.

زوایای دراماتیک دوربین: فیلم‌های اکسپرسیونیست آلمانی اغلب شامل یک سری سبک های فیلمبرداری منحصربه‌فرد بودند و از زوایای نامتقارن و معوج دوربین استفاده می‌کردند. سینماگران آلمانی مانند کارل فروند، این سبک آزار دهنده را برای ابراز آشفتگی درونی شخصیت‌های روی پرده توسعه دادند.

تمرکز بر موضوعات شوم: پس از وحشت جنگ جهانی اول و فروپاشی اقتصادی متعاقب آن، اکسپرسیونیسم آلمان بر موضوعات تاریک و شوم مرتبط با جامعه مضطرب خود متمرکز شد. فیلم‌های اکسپرسیونیست آلمانی بر موضوعات شوم مانند قتل، جنون، هرج و مرج و ترس تمرکز داشتند.

۴ فیلم برجسته اکسپرسیونیسم آلمان:

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد اکسپرسیونیسم آلمان، چند نمونه از فیلم‌های این جنبش را تماشا کنید.

متروپلیس (۱۹۲۷): متروپلیس به کارگردانی فریتس لانگ اتریشی الاصل، فیلمی علمی تخیلی است که در شهری آینده نگرانه و بر فراز دنیای زیرین ساخته شده است. متروپلیس در سال‌های آینده بر ژانرهای علمی تخیلی و نوآر تأثیر گذاشت و الهام‌بخش فیلم‌های هالیوودی مانند بلید رانر (۱۹۸۲) اثر ریدلی اسکات بود.

مطب دکتر کالیگاری (۱۹۲۰): در این فیلم صامت نمادین اثر رابرت وینه، یک هیپنوتیزم کننده با بازی ورنر کراوس، خوابگردی به نام سزار با بازی کنراد وید را کنترل میکند. این فیلم که به عنوان یکی از اولین فیلم‌های ترسناک شناخته می شود، دارای دکورهای عجیب و غریبی بود که توسط کارگردان هنری، هرمان وارم طراحی شده بود تا تأثیر روانی فیلم را افزایش دهد.

نوسفراتو، سمفونی وحشت (۱۹۲۲): در این فیلم به کارگردانی فریدریش ویلهلم مورنائو که اقتباسی آزاد از داستان دراکولا اثر برام استوکر است، کنت اورلوک (با بازی بازیگر آلمانی ماکس شرک) بازدیدکنندگان را در قلعه ترانسیلوانیای خود به وحشت می اندازد. در یک صحنه به یاد ماندنی، سایه کنت اورلوک در حالی که به اتاق خواب قربانی نزدیک می شود، از پلکانی بالا می رود.

دانشجوی پراگ (۱۹۱۳): یکی از اولین نمونه های سینمایی اکسپرسیونیسم آلمان، «دانشجوی پراگ» است. این فیلم صامت ماجرای مرد جوانی را دنبال میکند که انعکاس خود در آینه را به جادوگری شیطانی می فروشد. دانشجوی پراگ که به کارگردانی استلان رای و بازی پل وگنر بود، زمینه را برای دیگر فیلم‌های ترسناک روان‌شناختی در جنبش اکسپرسیونیسم آلمان فراهم کرد.