استدی‌کم دقیقا چیست؟ آشنایی با استابلایزرِ نوآورانه دوربین

استدی‌کم با داشتن قابلیت حرکت در صحنه ، دنبال کردن بی دردسر بازیگران و قرار دادن مخاطب در مرکزِ اتفاقات روی پرده سینما ، اختراعی است که هالیوود و صنعت فیلم را برای همیشه تغییر داد. امروز در این مقاله با قابلیت های ” Steadicam ” و این که چرا این ابزار فیلمسازی یک وسیله بسیار پیشگامانه برای کارگردانان است، بیشتر آشنا می‌شوید .

فهرست مطالب :

• استدی‌کم چیست؟
• تاریخچه استفاده از استیدی‌کم در سینما
• استدی‌کم چطور کار می کند؟
• فیلمسازان چه زمانی از استدی‌کم استفاده می کنند؟
• استدی‌کم چه چیزی به داستان اضافه می کند؟

استدی‌کم چیست؟

استدی‌کم یک سیستم تثبیت کننده دوربین است (یا همان استابلایزر ، وسیله ای که کارکرد اصلی آن ثابت نگه‌داشتن دوربین در حالت‌های مختلف است و مانع از لرزش دوربین حین تصویربرداری می شود.) که برای ضبط نماهای تراولینگ و تعقیبی هنگامی که دوربین متحرک است استفاده می شود.

استیدی‌کم حرکت اپراتور دوربین را کنترل می کند ، نمایی روان و کنترل شده تحویل می دهد و کنش های صحنه را بدون هیچ گونه لرزشی ثبت می کند.

استدی‌کم ، ثبات یک سه پایه را با روان بودن یک دالی و انعطاف پذیری یک دوربین روی دست ترکیب می کند.

استدی‌کم یک استابلایزر دوربین است، بنابراین ضربه ها و لرزش ها را کنترل می کند، حتی اگر دوربین تکان بخورد یا روی یک سطح ناهموار حرکت کند، نما همچنان صاف به نظر خواهد رسید .

تاریخچه استفاده از استیدی‌کم در سینما :

استدی‌کم توسط گرت براون ، فیلم‌بردار اهل ایالات متحده آمریکا اختراع شد و در ابتدا آن را استابلایزر براون (Brown Stabilizer)  نامید.

این وسیله اولین بار در سال ۱۹۷۵ در فیلم زندگینامه ای Bound for Glory استفاده شد. (که درمورد وودی گاتری بود و نامزد جایزه اسکار هم شده بود) .

براون از آن برای ثبت حرکت در صحنه‌هایی از فیلم‌های ماراتُن مَن (۱۹۷۶)، راکی ​​(۱۹۷۶)، درخشش (۱۹۸۰) و جنگ ستارگان: بازگشت جدای (۱۹۸۳) هم استفاده کرد، به گونه‌ای که فیلمسازان قبلاً هرگز نتوانسته بودند انجام دهند.

وقتی که کارگردانان استدی‌کم را در به صورت عملی دیدند، به انتخاب همیشگی تجهیزات فیلمبرداری صحنه های دویدن، تعقیب و گریز و صحنه‌های مبارزه تبدیل شد.

مارتین اسکورسیزی برای اولین بار از Steadicam در فیلمبرداری گاو خشمگین (۱۹۸۰) استفاده کرد.

قبل از ابداع Steadicam، کارگردانان با استفاده از یکی از این دو روش، نماهای متحرک و تعقیبی را فیلمبرداری میکردند :  یا دوربین را روی دالی نصب می‌کردند و روی آن فیلمبرداری میکردند  ، که راه اندازی و نصب آن زمان زیادی می‌برد، یا اپراتور دوربین آن را نگه می‌داشت، که اغلب منجر به فیلم‌های لرزانی می‌شد (مثل پروژه جادوگر بلر).

استدی‌کم چطور کار می کند؟

استدی‌کم یک دستگاه قابل حمل و پوشیدنی است که دوربین را از حرکت طبیعی بدن اپراتور دوربین حفظ میکند .

علاوه بر دوربین، از چیزهای دیگری که یک اپراتور استدی‌کم به آن نیاز دارد : یک جلیقه مخصوص استدی‌کم برای تثبیت آن روی بدن ، یک بازوی مفصلی و ایزوالاستیک برای محافظت کردن دوربین و کنترل ضربه‌ها، و یک sled که دوربین را نگه دارد، stage top ، battery mount، مانیتور و گیمبال .

کار با استدی‌کم مثل رقصیدن است . اپراتور استدی‌کم مسیر مشخصی برای راه رفتن دارد که در هنگام میزانسن دادن و بلاکینگ صحنه مشخص می شود.

حرکات رایج استدی‌کم عبارتند از:

• عقب عقب رفتن در مقابل بازیگران، یعنی فیلمبرداری از جلو حین راه رفتن شخص.
• راه رفتن در کنار بازیگران، فیلمبرداری از کنار بازیگر در حین راه رفتن.
• راه رفتن پشت سر بازیگران، فیلمبرداری از پشت در حین راه رفتن.
• قدم زدن در فضا، که به مخاطب نشان می دهد که چه کسی و چه چیزی آنجاست.

فیلمسازان چه زمانی از استدی‌کم استفاده می کنند؟

Steadicam یک سیستم تثبیت کننده شگفت انگیز است که به تحول و تکامل شیوه داستان گویی فیلمسازان کمک بزرگی کرد. کارگردانان و فیلمبرداران به طور کلی از آن برای ضبط این نماها استفاده می کنند:

نماهای متحرک

استدی کم کاراکتر را در صحنه ، همزمان که در صحنه یا فضا حرکت میکند دنبال میکند .  تا هر چیزی که در محیط اطراف بازیگر قرار دارد را به تماشاگر نشان دهد .

نماهای نقطه نظر

با استفاده از استدی‌کم وارد ذهن یک شخصیت می‌شوید و می‌بینید که جهان از نقطه نظر و وضعیت روحی آن ها چگونه است .

گرفتن نما در جاهایی که فضا محدود است

شما با استدی کم می‌توانید در یک سکانس اکشن بسیار سریع ، یا در جایی که فضای کافی برای راه اندازی دالی وجود نداشته باشد، (مانند یک راه پله باریک ) نماهای کلوزآپ بگیرید .

استدی‌کم چه چیزی به داستان اضافه می کند؟

استدی‌کم مخاطب را کاملا در داستان غرق می کند ، به او اجازه می دهد که ارتباط عاطفی بیشتری با شخصیت ها برقرار کند و آن ها را در یک نما غوطه ور می کند. مخاطب به جای تماشای شخصیت ها از دور، احساس می کند که در کنار آنها ایستاده است.

اپراتورهای استدی‌کم آزادی زیادی برای حرکت دارند، همین باعث می شود بینندگان حس کنند که خودشان آزادانه در سراسر جهان فیلم در حال حرکتند و داستان را شخصا تماشا می کنند.