اکتورز استودیو : لورا لینی (همراه با زیرنویس فارسی)

توضیحات

مشاهده بخش هایی از این برنامه :

در مورد برنامه درون اکتورز استودیو (Inside the Actors Studio)

این برنامه به عنوان یک سمینار تلویزیونی برای هنرجویان مدرسه‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو آغاز شد؛ و در اصل فعالیت مشترک اکتورز استودیو و نیواسکول، در سال ۱۹۹۴، همراه با پل نیومن مدیر اسبق اکتورز استودیو به عنوان اولین مهمان برنامه بود، و خیلی زود به مهمترین برنامه‌ی شبکه‌ی براوو مبدل شد. در ابتدا در سالن اجتماعات Tishman نیواسکول در دهکده‌ی گرین‌ویچ نیویورک ضبط می‌شد، و بعد از آن به مکان فعلی یعنی مرکز هنری مایکل شیمل در دانشگاه پیس نیویورک منتقل شد. این برنامه به عنوان سمیناری برای دانشجویان دانشکده‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو در دانشگاه پیس ارائه شده است.

در این برنامه در قیاس با مصاحبه‌های معمول با سلبریتی‌ها، مصاحبه‌ها ریتم کندتری دارند. بنابراین دوربین‌ها معمولاً چند ساعت گفت‌وگو را ضبط می‌کنند ، که بعداً به اندازه‌ی یک یا دو ساعت تدوین می‌شوند. نتیجه، همانطور که در مقاله‌ی نیویورک‌تایمز بیان شد: «روی صندلی مهمان آقای لیپتون‌‌، بازیگران مدتی از ستاره بودن دست می‌کشند و هنرمند و معلم می‌شوند.» این مصاحبه‌ها توسط سؤالاتی لیپتون روی کارت‌های مشهور خود دارد پیش می‌روند، که گاهی اوقات دانش و تحقیق خوب وی در مورد زندگی میهمانان را نشان می‌دهد، که اغلب، برخی از آنها را شگفت‌زده می‌کند.

ای.ای.گیل منتقد ساندی تایمز در نقد و بررسی خود بر این برنامه نوشت: «قالب این برنامه ساده و به طرز احمقانه‌ای الهام‌بخش است. اکتورز استودیو مدرسه‌ی هنرهای نمایشی در نیویورک است که توسط استانیسلاوسکی و متد او به شهرت رسیده (اگرچه این برنامه جای دیگری فیلمبرداری شده است) این برنامه‌ها به طور مشخص مسترکلاس‌هایی برای دانشجویان محسوب می‌شوند. هوشمندی برنامه در غروری است که به مهمانان می‌دهد، کسانی که بزرگترین و خودمحورترین بازیگران و سازندگان تئاتر و سینما هستند. افرادی که برای صحبت با دیگران بیش از اندازه بزرگ هستند، با «درون اکتورز استودیو» صحبت می‌کنند. آنها باور دارند که چیزی را برمی‌گردانند و مرواریدهای گران‌بهای بینش را به نسل جدید ارائه می‌دهند. و چه کسی خوب به نظر نمی‌رسد وقتی آن را به دانشجویان علاقمند منتقل می‌کند؟ در حقیقت، این صرفاً یک برنامه‌ی گفت‌وگو محور است، اما پوشش آموزش نسل‌های آینده، به طور زیبنده‌ای برافراشته شده است، بنابراین همه با لبخند حاضر شده و صحبت می‌کنند»

بیوگرافی مهمان برنامه : لورا لینی

لورا لگت لینی در ۵ فوریه ۱۹۶۴ در شهر نیویورک در یک خانواده تئاتری به دنیا آمد. پدرش رومولوس لینی نمایشنامه نویس برجسته ای بود و او هم پدربزرگش نماینده کنگره اهل کارولینای شمالی بود. مادرش، میریام اندرسون (لگت)، یک پرستار است. او با اینکه در خانه پدرش زندگی نمی کرد (والدینش در دوران نوزادی طلاق گرفته بودند)، دنیای لینی از همان سنین پایین تا حدی حول محور حرفه پدرش می چرخید. او در سال ۱۹۸۶ از دانشگاه براون فارغ التحصیل شد و بازیگری را در جولیارد و مدرسه تئاتر هنر مسکو خواند و پس از آن در صحنه تئاتر برادوی با دریافت نظرات مثبت فراوان برای بازی اش در نمایش هایی مثل “هدا گابلر” و “شش درجه جدایی” شروع به کار کرد.

فعالیت سینمایی لینی در اوایل دهه ۱۹۹۰ با ایفای نقش های کوچک در فیلم های روغن لورنزو (۱۹۹۲) و دیو (۱۹۹۳) آغاز شد. او نقش مری آن سینگلتون را در اقتباس‌های سینمایی PBS از مجموعه «قصه‌های شهر» آرمیستد ماوپن دریافت کرد و در فیلم‌های «داستان‌های شهر» (۱۹۹۳)، «داستان‌های بیشتر شهر» (۱۹۹۸) و «داستان‌های شهر» (Further Tales of the City) نقش او را بازی کرد. اولین نقش قابل توجه لینی روی پرده بزرگ به عنوان دوست دختر سابق شخصیت ریچارد گیر در ترس کهن (۱۹۹۶) بود و بازی فوق العاده او تحسین و انتخاب بهتر نقش ها را به همراه داشت. کلینت ایستوود لینی را برای ایفای نقش دخترش، یکی دیگر از نقش های برجسته، در سال ۱۹۹۷ در قدرت مطلق (۱۹۹۷) انتخاب کرد، و پس از آن در سال بعد در نمایش ترومن (۱۹۹۸) نقش بعدی را بازی کرد.

لینی که همیشه یک اجراگر قوی بود، واقعاً بعد از سال ۲۰۰۰ به خود آمد و آن دهه را با عملکرد بسیار تحسین شده و مسلماً بی عیب و نقصش در فیلم «می‌توانی روی من حساب کنی» (۲۰۰۰) به خوبی آغاز کرد. او به خاطر این نقش اصلی اولش که دستمزدش ۱۰۰۰۰ دلار بود، نامزد جایزه اسکار شد. لینی برای بازی در نقش سمی، مادری مجرد که زندگی اش با رئیس جدید و ورود برادر بی هدفش به شهر دچار مشکل شده است، جوایز بسیاری از منتقدان را دریافت کرد. به دنبالِ این موفقیت، اجرای شگفت انگیز او در نقش برتا دورست در The House of Mirth (2000) رسید که به وضوح بهترین بازی در فیلمی با بازی های قوی بود. از آن زمان به بعد، به لینی نقش‌های چالش برانگیز دراماتیک بسیاری پیشنهاد شده است، و همیشه هم به خوبی از پس آن ها بر می‌آید، مثلاً در فیلم رودخانه میستیک (۲۰۰۳) و کینزی (۲۰۰۴)، که برای آنها نامزدی جایزه اسکار دیگری دریافت کرد.