تفاوت صدای دیژتیک و صدای غیر دیژتیک

تفاوت صدای دیژتیک و صدای غیر دیژتیک

صداهای دیژتیک و غیردیژتیک، طراحی صدای یک فیلم و سریال را تشکیل می دهند – از صدای بوق یک ماشین در تصویر گرفته تا ملودی ارکستری آرامبخش که در تیتراژ پایانی پخش می شود. در این مقاله با تفاوت بین صدای دیژتیک و غیردیژتیک در یک فیلم آشنا خواهیم شد.

فهرست مطالب:

• صدای دیژتیک چیست؟
• صدای دیژتیک چگونه ساخته می شود؟
• ۳ نمونه از صدای دیژتیک
• صدای غیر دیژتیک چیست؟
• ۳ نمونه از صدای غیر دیژتیک
• صدای ترنس دیژتیک چیست؟
• ۲ نمونه از صدای ترنس دیژتیک و زمانی که یک فیلمساز باید از آن استفاده کند.

صدای دیژتیک چیست؟

صدای دیژتیک، هر صدایی است که از دنیای داستانی فیلم سرچشمه می گیرد. این اصطلاح از کلمه دایجسیس (نقل داستان) گرفته شده است و تکامل یک اصطلاح یونانی به معنای روایت یا قصه است. لزوماً نیازی به نمایش منبع صدای دیژتیک در تصویر نیست، تا زمانی که مخاطب بداند این صدا از دنیای خود فیلم شنیده می شود .

صدای دیژتیک چگونه ساخته می شود؟

فقط به این دلیل که صدای دیژتیک (به آن گاهی دایجتیک هم می‌گویند) از دنیای داستان نشات می گیرد، لزوماً به این معنی نیست که همان روز سر صحنه فیلمبرداری ضبط شده است. بسیاری از صداهای دیژتیک در واقع در یک استودیو، توسط مهندسان صدا ضبط می شوند و صداها را برجسته تر می کنند. مثلا:

شاید کارگردان فراموش کرده باشد که یک دیالوگ را سر صحنه فیلمبرداری ضبط کند، بنابراین بازیگر آن دیالوگ را در استودیو در پس تولید دوباره ضبط خواهد کرد. این فرآیند ADR یا تعویض ماشینی دیالوگ نامیده می شود.

یا ممکن است یک صحنه مهمانی به اندازه کافی هیجان انگیز به نظر نرسد، بنابراین طراح صدا یک سری صدای خنده، موسیقی یا سر و صدا به محیط اضافه میکند تا یک فضای سرزنده مهمانی ایجاد کند.

۳ نمونه از صدای دیژتیک:

دیالوگ کاراکترها، واضح ترین نمونه صدای دیژتیک است.

صداهای اشیا، باعث می شوند یک فیلم واقعی تر به نظر برسد. به عنوان مثال، اگر کاراکتر دارد در برف راه می‌رود، مخاطب باید صدای خس خس پای او را بشنود. اگر کاراکتر در یک خیابان شلوغ ایستاده است، باید صداهای طبیعی شهر را بشنویم.

موسیقی های نشأت گرفته در درون فیلم هم به مخاطب کمک می کنند تا بیشتر درگیر صحنه شود. به عنوان مثال، پخش موسیقی با صدای بلند در هدفون شخصی، یا موسیقی تپنده در یک نوار هم جزو صدای دیژتیک محسوب می شود. به این نوع صدای دیژتیک «موسیقی دیژتیک» یا «موسیقی منبع» نیز گفته می شود.

صدای غیر دیژتیک چیست؟

صدای غیر دیژتیک که به آن صدای تفسیری یا غیرحکایتگر نیز می گویند، به هر صدایی گفته می شود که از درون دنیای فیلم نشات نگیرد. شخصیت های فیلم قادر به شنیدن صدای غیردیژتیک نیستند. تمام صداهای غیر دیژتیک توسط ویرایشگرهای صدا در پس تولید اضافه می شود.

۳ نمونه از صدای غیر دیژتیک:

موسیقی متن فیلم برای تنظیم لحن فیلم، ایجاد احساسات، افزودن درام، ایجاد ابهام، یا ایجاد یک عنصر شگفت‌انگیز استفاده می‌شود.

جلوه های صوتی هم برای ایجاد جلوه ای دراماتیک اضافه می شوند. به عنوان مثال، یک صدای خراش دیسک که برای تسکین کمیک اضافه می شود و توسط شخصیت های فیلم شنیده نمی شود.

از نریشن یا صداگذاری (وویس اُور) هم برای کمک به توضیح یا تقویت داستان استفاده می شود.

صدای ترنس دیژتیک چیست؟

هنگامی که صدای دیژتیک و غیر دیژتیک با هم ترکیب شوند، به آن ترنس دیژتیک گفته می شود. صدای ترنس دیژتیک به هر صدایی اطلاق می شود که بین غیر دیژتیک و دیژتیک باشد یا برعکس. صدای ترنس دیژتیک به ایجاد پل یا پیوند بین دو چیز مثلاً انتقال بین صحنه ها کمک میکند.

۲ نمونه از صدای ترنس دیژتیک و زمانی که یک فیلمساز باید از آن استفاده کند:

کاراکتر یک آهنگ (صدای دیژتیک) را زمزمه میکند و آن آواز زمزمه شده به نسخه ارکسترال همان آهنگ (صدای غیردیژتیک) تبدیل می شود و به صحنه بعدی منتقل می شود.

موسیقی روی تیتراژ ابتدایی یک فیلم پخش می‌شود (صدای غیردیژتیک)، اما وقتی تیتراژ به پایان می‌رسد، همان موسیقی به آهنگی تبدیل می‌شود که در صحنه آغازین از رادیوی کسی شنیده می‌شود (صدای دیژتیک). این صدا، تیتراژ را به صحنه آغازین پیوند می‌دهد تا تجربه مخاطب را ساده کند.