فرم در هنر: هنرمندان چگونه از فرم در آثار خود استفاده می کنند؟

فرم در هنر: هنرمندان چگونه از فرم در آثار خود استفاده می کنند؟

«فرم» یکی از اصول حیاتی در هنر است که به هنرمندان حکم میکند که اشکال اجسام در اثرشان را دو بعدی یا سه بعدی نشان دهند.

فهرست مطالب:

• فرم در هنر چیست؟
• انواع فرم در هنر: فرم هندسی و فرم های طبیعی
• فرم در مجسمه سازی: سه بعدی و نقش برجسته
• ۵ نمونه از فرم در هنر

فرم در هنر چیست؟

فرم یکی از عناصر هنر تجسمی است که به نحوه اشغال یک شکل یا پیکربندی فیزیکی فضا مربوط می شود. برای یک اثر هنری سه بعدی مانند یک مجسمه یا اثر معماری، « فرم » شامل شکل، ساختار و قرارگیری اجزایی مانند طول، عرض و عمق یک سوژه است. نقاشان به جای ایجاد فرم با اجسام فیزیکی، با استفاده از نور، سایه، خطوط یک شی، فضای منفی و اشیای اطراف پیرامون سوژه، ظاهری از فرم بر روی یک سطح دو بعدی ایجاد می کنند.

انواع فرم در هنر: فرم هندسی و فرم های طبیعی:

دو نوع فرم یا شکل در هنر وجود دارد: فرم های هندسی و فرم های ارگانیک یا طبیعی. اشکال هندسی به اشکال دقیق، منظم، زاویه‌دار و هندسی اطلاق می‌شود که به صورت ریاضی وار منسجم هستند، اشکالی از جمله کره، مکعب، هرم، مخروط و استوانه. اشکال ارگانیک (یا اشکال بیومورفیک) فرم های طبیعی و نامنظمی را نشان می‌دهند که اغلب در دنیای طبیعی دیده می شوند و معمولاً نامتقارن، آزاد یا منحنی هستند.

فرم در مجسمه سازی: سه بعدی و نقش برجسته

دو راه برای نمایش فرم در مجسمه سازی وجود دارد: مجسمه سازی به صورت  سه بعدی و نقش برجسته (رلیف). مجسمه‌سازی به صورت سه بعدی، شامل یک مجسمه کاملاً سه‌بعدی است که معمولاً از یک جسم جامد مثل سنگ، خاک رس یا چوب کنده‌کاری می‌شود. مجسمه هایی که به صورت سه بعدی ساخته می شوند مستقل هستند و از هر طرف قابل مشاهده هستند.

یک مجسمه نقش برجسته (یا رلیف) از یک متریال به صورت مسطح حکاکی می شود تا صحنه ای شبیه یک نقاشی سه بعدی ایجاد کند. مجسمه سازی به صورت نقش برجسته را میتوان به صورت کاملاً برجسته یا با نقش برجسته انجام داد، یعنی مجسمه ساز میتواند جزئیات یک صفحه دو بعدی را با مجسمه های سبک برجسته کند و سوژه ها از سطح دو بعدی بیرون بیاورد.

۵ نمونه از فرم در هنر:

در این پنج نمونه ، با نحوه ایجاد حس فرم در اثر هنرمندان آشنا خواهیم شد:

فرم ترکیبی روبرو و نیمرخ: ابتدایی ترین راه برای ساختن فیگور انسان در یک سطح دو بعدی، ترکیب نیمرخ و پرسپکتیو جلوی بدن است. برای مثال، نقاشان مصر باستان بدن‌ها را با سر و پاها در نیمرخ و نیم تنه در جلو نشان می‌دادند، همانطور که در تصاویر کتاب مردگان دیده می‌شود.

فرم سه بُعد نمایانه: در طول دوره رنسانس ایتالیا، نقاشان با استفاده از منابع نوری برای ایجاد سایه ها، به همراه با نقاط محوی که عمق را نشان می دادند، فرم ایجاد می کردند. این توهمات نوری فضا را به گونه ای که در زندگی واقعی به نظر میرسد نشان می دهند. یکی از نمونه های قابل توجه این نوع فرم، شام آخر اثر لئوناردو داوینچی است که توهم فرم های سه بعدی که فضایی عمیق را اشغال کرده اند را در مخاطب ایجاد میکند.

فرم انتزاعی: انتزاع روشی است که نقاشان در آن، با استفاده از اشکال هندسی و نمایش شکل های بیومورفیک که به طور طبیعی وجود دارند، با فرم بازی می کنند. هنرمند کوبیست پابلو پیکاسو، در دوشیزگان آوینیون با به تصویر کشیدن فرم های معمولاً نرم و منحنی بدن زنان با اشکال هندسی و زاویه دار و تأکید بر عناصر اشکال ارگانیک، با فرم بازی کرد.

فرم سه بعدی: برخی از معروف ترین نمونه های مجسمه سازی سه بعدی مربوط به دوره رنسانس اند و شامل آثاری مثل تندیس داوود اثر میکل آنژ، و مجسمه دراماتیک جامبولونیا از «تجاوز به زنان اهل سابین» است.

نقش برجسته: یک نمونه‌ بارز از مجسمه‌های نقش برجسته، دروازه‌های بهشت ​​اثر لورنتسو گیبرتی متعلق به رنسانس ایتالیایی قرن پانزدهم است که از برنز حکاکی شده و بر درب تعمیدگاه سنت جان در فلورانس، ایتالیا منبت کاری شده است.