اکتورز استودیو : ریکی جرویز (همراه با زیرنویس فارسی)

توضیحات

مشاهده بخش هایی از این برنامه :

در مورد برنامه درون اکتورز استودیو (Inside the Actors Studio)

این برنامه به عنوان یک سمینار تلویزیونی برای هنرجویان مدرسه‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو آغاز شد؛ و در اصل فعالیت مشترک اکتورز استودیو و نیواسکول، در سال ۱۹۹۴، همراه با پل نیومن مدیر اسبق اکتورز استودیو به عنوان اولین مهمان برنامه بود، و خیلی زود به مهمترین برنامه‌ی شبکه‌ی براوو مبدل شد. در ابتدا در سالن اجتماعات Tishman نیواسکول در دهکده‌ی گرین‌ویچ نیویورک ضبط می‌شد، و بعد از آن به مکان فعلی یعنی مرکز هنری مایکل شیمل در دانشگاه پیس نیویورک منتقل شد. این برنامه به عنوان سمیناری برای دانشجویان دانشکده‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو در دانشگاه پیس ارائه شده است.

در این برنامه در قیاس با مصاحبه‌های معمول با سلبریتی‌ها، مصاحبه‌ها ریتم کندتری دارند. بنابراین دوربین‌ها معمولاً چند ساعت گفت‌وگو را ضبط می‌کنند ، که بعداً به اندازه‌ی یک یا دو ساعت تدوین می‌شوند. نتیجه، همانطور که در مقاله‌ی نیویورک‌تایمز بیان شد: «روی صندلی مهمان آقای لیپتون‌‌، بازیگران مدتی از ستاره بودن دست می‌کشند و هنرمند و معلم می‌شوند.» این مصاحبه‌ها توسط سؤالاتی لیپتون روی کارت‌های مشهور خود دارد پیش می‌روند، که گاهی اوقات دانش و تحقیق خوب وی در مورد زندگی میهمانان را نشان می‌دهد، که اغلب، برخی از آنها را شگفت‌زده می‌کند.

ای.ای.گیل منتقد ساندی تایمز در نقد و بررسی خود بر این برنامه نوشت: «قالب این برنامه ساده و به طرز احمقانه‌ای الهام‌بخش است. اکتورز استودیو مدرسه‌ی هنرهای نمایشی در نیویورک است که توسط استانیسلاوسکی و متد او به شهرت رسیده (اگرچه این برنامه جای دیگری فیلمبرداری شده است) این برنامه‌ها به طور مشخص مسترکلاس‌هایی برای دانشجویان محسوب می‌شوند. هوشمندی برنامه در غروری است که به مهمانان می‌دهد، کسانی که بزرگترین و خودمحورترین بازیگران و سازندگان تئاتر و سینما هستند. افرادی که برای صحبت با دیگران بیش از اندازه بزرگ هستند، با «درون اکتورز استودیو» صحبت می‌کنند. آنها باور دارند که چیزی را برمی‌گردانند و مرواریدهای گران‌بهای بینش را به نسل جدید ارائه می‌دهند. و چه کسی خوب به نظر نمی‌رسد وقتی آن را به دانشجویان علاقمند منتقل می‌کند؟ در حقیقت، این صرفاً یک برنامه‌ی گفت‌وگو محور است، اما پوشش آموزش نسل‌های آینده، به طور زیبنده‌ای برافراشته شده است، بنابراین همه با لبخند حاضر شده و صحبت می‌کنند»

بیوگرافی مهمان برنامه : ریکی جرویز

ریکی دین جرویز توی یکی از محله‌های اطراف شهر ریدینگ در منطقه‌ی برکشایر به دنیا اومد. مامانش «اوا سوفیا (هاوس)» بود و باباش «لارنس ریموند جرویز»، که شغلش باربری ساختمونی و کارگری بود. باباش اهل کانادای انتاریو بود و ریشه‌ی فرانسوی-کانادایی داشت، ولی مامانش انگلیسی بود. ریکی توی مدرسه‌ی «اشمید کامپرهنسیو» درس خوند و بعدش رفت «یونیورسیتی کالج لندن» و اونجا فلسفه خوند و مدرک گرفت.

بعد از دانشگاه، تصمیم گرفت یه مدت بره دنبال موسیقی پاپ و با یکی از هم‌کلاسی‌هاش یه گروه دونفره به اسم «Seona Dancing» راه انداخت. سبک‌شون هم از اون سینث‌پاپ‌های دهه‌ی ۸۰ بود، اسم گروه هم یه‌جورایی شیک‌بازی داشت! موسیقی‌شونم خیلی تحت تأثیر دیوید بویی بود. جرویز اون موقع یه مدل خاصی آواز می‌خوند که خیلیا گفتن شبیه سبک بویی بود. حتی کمدینی به اسم پل مرتون یه بار شوخی کرد و گفت خود بویی آهنگای اینا رو دزدیده بوده! گروه‌شون یه مدت کوتاه قرارداد ضبط گرفتن و دوتا آهنگ هم منتشر کردن: “More to Lose” و “Bitter Heart”. اون دومی یه کم حال‌و‌هوای آهنگ “Body Language” گروه کویین رو داشت، مخصوصاً توی ریف سینث‌اش. ولی خب هیچ‌کدوم از آهنگاشون وارد جدول ۷۵ آهنگ برتر بریتانیا نشد و حتی اسم‌شونم نرفت تو کتاب رکوردای موسیقی. البته هنوز یه سری کلیپ ازشون مونده که هر وقت ریکی مصاحبه می‌ره، باهاش شوخی می‌کنن و پخش‌شون می‌کنن. با اینکه خودش موفق نشد تو موسیقی، ولی یه مدت تو صنعت موسیقی موند و حتی یه مدت مدیر گروه “Suede” هم بود.

جرویز مدت زیادی صبر کرد تا به اون شهرتی که واسه‌ش توی موسیقی دنبالش بود، برسه. توی دهه‌ی ۹۰، با استیون مرچنت یه همکاری نوشتن رو شروع کرد. سال ۲۰۰۰، بالاخره تونست یه برنامه گفت‌و‌گوی کمدی توی شبکه‌ی Channel 4 به اسم «Meet Ricky Gervais» بگیره. مهمونای خفنی هم داشت، مثل جیمی ساویل، مایکل وینر، پل دنیلز، پیتر پرورز، استفنی پاورز، جیم بوون و میج یور. این سریال فقط ۶ قسمت بود، ولی یه سال بعدش، بالاخره جرویز با سریال کمدی «The Office» محصول BBC تو سال ۲۰۰۱، معروف شد. اولش خیلی سر و صدا نکرد، نه نظر منتقدا رو جلب کرد نه بیننده زیاد داشت، ولی حالا جزو بهترین سریال‌های کمدی تاریخ به حساب میاد و می‌گن باعث شد سبک سیتکام از نو تعریف شه. جرویز توش نقش یه مدیر اداره‌ی خودشیفته و خجالت‌آور به اسم «دیوید برنت» رو بازی می‌کرد که توی خیلی از نظرسنجیا جزو بهترین شخصیت‌های کمدی تاریخ شده. همین سریال باعث شد نسخه‌ی آمریکاییش هم ساخته بشه، «The Office» نسخه‌ی ۲۰۰۵. بعدش یه سریال دیگه هم ساخت به اسم «Extras» توی سال ۲۰۰۵ که اونم حسابی گل کرد. توی اون هم کلی سلبریتی مهمون بودن مثل بن استیلر، ساموئل ال جکسون، و حتی خود دیوید بویی که جرویز عاشق موسیقی‌ش بود. این سریال یه جورایی داشت به کل صنعت سرگرمی طعنه می‌زد و جالب اینجا بود که ستاره‌ها خودشون با حال خوب میومدن نسخه‌ی اغراق‌شده‌ای از خودشون رو بازی می‌کردن!

جرویز الان یکی از معروف‌ترین و پرحضورترین کمدین‌های قرن ۲۱ شده. از مجری‌گری مراسم گلدن گلوب گرفته تا بازی تو فیلم، صداپیشگی، و کلی حضور تو برنامه‌های تلویزیونی. توی آمریکا هم به عنوان یکی از شناخته‌شده‌ترین کمدین‌های انگلیسی شناخته می‌شه. البته همیشه هم بی‌حاشیه نبوده. به خاطر شوخی‌های تند و طنز تاریکش خیلی وقتا جنجالی شده. بعضیا گفتن بی‌ملاحظه‌ست یا زیاده‌روی می‌کنه. ولی خودش می‌گه: «رنجیدن، هزینه‌ی جانبی آزادی بیانه.» همیشه می‌گه دنبال مخاطب عام نیست، فقط خوشحاله که تونسته یه مخاطب خاص برای خودش جمع کنه. سبک کمدیش رو هم با ایگی پاپ مقایسه می‌کنه، نه فیلیپ کالینز! یعنی ترجیح می‌ده خاص و تند و تیز باشه تا یه آدم خیلی همه‌پسند.