اکتورز استودیو : ریچارد گی‌یر (همراه با زیرنویس فارسی)

توضیحات

مشاهده بخش هایی از این برنامه :

در مورد برنامه درون اکتورز استودیو (Inside the Actors Studio)

این برنامه به عنوان یک سمینار تلویزیونی برای هنرجویان مدرسه‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو آغاز شد؛ و در اصل فعالیت مشترک اکتورز استودیو و نیواسکول، در سال ۱۹۹۴، همراه با پل نیومن مدیر اسبق اکتورز استودیو به عنوان اولین مهمان برنامه بود، و خیلی زود به مهمترین برنامه‌ی شبکه‌ی براوو مبدل شد. در ابتدا در سالن اجتماعات Tishman نیواسکول در دهکده‌ی گرین‌ویچ نیویورک ضبط می‌شد، و بعد از آن به مکان فعلی یعنی مرکز هنری مایکل شیمل در دانشگاه پیس نیویورک منتقل شد. این برنامه به عنوان سمیناری برای دانشجویان دانشکده‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو در دانشگاه پیس ارائه شده است.

در این برنامه در قیاس با مصاحبه‌های معمول با سلبریتی‌ها، مصاحبه‌ها ریتم کندتری دارند. بنابراین دوربین‌ها معمولاً چند ساعت گفت‌وگو را ضبط می‌کنند ، که بعداً به اندازه‌ی یک یا دو ساعت تدوین می‌شوند. نتیجه، همانطور که در مقاله‌ی نیویورک‌تایمز بیان شد: «روی صندلی مهمان آقای لیپتون‌‌، بازیگران مدتی از ستاره بودن دست می‌کشند و هنرمند و معلم می‌شوند.» این مصاحبه‌ها توسط سؤالاتی لیپتون روی کارت‌های مشهور خود دارد پیش می‌روند، که گاهی اوقات دانش و تحقیق خوب وی در مورد زندگی میهمانان را نشان می‌دهد، که اغلب، برخی از آنها را شگفت‌زده می‌کند.

ای.ای.گیل منتقد ساندی تایمز در نقد و بررسی خود بر این برنامه نوشت: «قالب این برنامه ساده و به طرز احمقانه‌ای الهام‌بخش است. اکتورز استودیو مدرسه‌ی هنرهای نمایشی در نیویورک است که توسط استانیسلاوسکی و متد او به شهرت رسیده (اگرچه این برنامه جای دیگری فیلمبرداری شده است) این برنامه‌ها به طور مشخص مسترکلاس‌هایی برای دانشجویان محسوب می‌شوند. هوشمندی برنامه در غروری است که به مهمانان می‌دهد، کسانی که بزرگترین و خودمحورترین بازیگران و سازندگان تئاتر و سینما هستند. افرادی که برای صحبت با دیگران بیش از اندازه بزرگ هستند، با «درون اکتورز استودیو» صحبت می‌کنند. آنها باور دارند که چیزی را برمی‌گردانند و مرواریدهای گران‌بهای بینش را به نسل جدید ارائه می‌دهند. و چه کسی خوب به نظر نمی‌رسد وقتی آن را به دانشجویان علاقمند منتقل می‌کند؟ در حقیقت، این صرفاً یک برنامه‌ی گفت‌وگو محور است، اما پوشش آموزش نسل‌های آینده، به طور زیبنده‌ای برافراشته شده است، بنابراین همه با لبخند حاضر شده و صحبت می‌کنند»

بیوگرافی مهمان برنامه : ریچارد گی‌یر

ریچارد گی‌ یر، بازیگر و آدم خیرخواه، متولد ۳۱ آگوست ۱۹۴۹ توی فیلادلفیاست. دومین بچه از پنج‌تا بچه‌ی «دوریس آنا (تیفانی)» که خونه‌دار بود، و «هومر جورج گی‌یر» که فروشنده‌ی بیمه بود. هر دوشونم از نسل مهاجرای اولیه‌ی آمریکا بودن (اونایی که با کشتی Mayflower اومدن). ریکی از همون جوونی اهل موسیقی بود، تو دبیرستان کلی ساز می‌زد و حتی واسه تئاترهای مدرسه آهنگ می‌ساخت. سال ۱۹۶۷ از دبیرستان North Syracuse Central فارغ‌التحصیل شد و با بورسیه‌ی ژیمناستیک رفت دانشگاه ماساچوست در امهرست و فلسفه خوند. ولی بعد از دو سال درس رو ول کرد و رفت دنبال بازیگری. سال ۱۹۷۳ تونست نقش اصلی توی نسخه‌ی لندنی موزیکال «Grease» رو بگیره. یه سال بعدش توی نمایش‌هایی مثل «رام‌کردن زن سرکش» (Taming of the Shrew) هم بازی کرد. توی فیلم‌ها هم چندتا نقش کوچیک داشت، تا اینکه توی فیلم Looking for Mr. Goodbar (۱۹۷۷) شناخته شد. خارج از دنیای بازیگری، سال ۱۹۷۸ رفت نپال و با کلی راهب و لاما از تبت دیدار کرد. وقتی برگشت آمریکا، توی نمایش «Bent» روی صحنه‌ی برادوی نقش یه زندانی اردوگاه کار اجباری رو بازی کرد و واسه همین نقش، جایزه‌ی Theatre World Award سال ۱۹۸۰ رو گرفت. بعد برگشت هالیوود و نقش اصلی فیلم «American Gigolo»  (۱۹۸۰) رو بازی کرد و رسماً شد یه ستاره. این شهرت با فیلم «An Officer and a Gentleman» (۱۹۸۲) دوباره تثبیت شد. اوایل دهه‌ی ۸۰، رفت کشورهای آمریکای مرکزی مثل هندوراس، نیکاراگوئه و السالوادور، اونم وسط جنگ و خشونت سیاسی. با یه دکتر همراه شد و از کمپ‌های پناهنده‌ها بازدید کرد. می‌گن توی اون دوران با Tuesday Weld، پریسیلا پرسلی، باربارا استرایسند و کیم بِیسینگر رابطه داشت. سال ۱۹۹۰ با جولیا رابرتز هم‌بازی شد توی فیلم «Pretty Woman» که ترکوند! اون خونسردی خاص ریچارد خیلی با شادابی جولیا جور دراومد. فیلم قلب ملت رو گرفت و جایزه‌ی People’s Choice برای بهترین فیلم رو برد. مردم سال‌ها درخواست داشتن که این دو نفر بازم با هم بازی کنن. بالاخره توی سال ۱۹۹۹ با فیلم «Runaway Bride» این آرزو برآورده شد. خود ریچارد ۱۲ میلیون دلار گرفت، جولیا ۱۷ میلیون، و فروش فیلم هم ۱۵۲ میلیون دلار شد! یعنی دقیقاً همونی شد که ملت می‌خواستن. توی زندگی شخصی، با «سیندی کرافورد» ازدواج کرد (۱۲ دسامبر ۱۹۹۱) و سال ۱۹۹۵ از هم جدا شدن. بعدش با بازیگر «کری لول» وارد رابطه شد و سال ۲۰۰۰ پسری به دنیا آوردن به اسم «هومر جیمز جیگمه گی‌یر» (۶ فوریه ۲۰۰۰). مجله‌ی People هم ریچارد رو جزو ۵۰ نفر از زیباترین آدم‌های دنیا در سال ۱۹۹۱ انتخاب کرد، و سال ۱۹۹۹ هم لقب «جذاب‌ترین مرد زنده‌ی دنیا» رو بهش داد. یه پیانیست حرفه‌ایه و آهنگسازم هست. ولی از همه مهم‌تر اینکه یه آدم واقعاً انسان‌دوسته. از اعضای بنیان‌گذار «Tibet House» هست، یه سازمان غیرانتفاعی که برای حفظ فرهنگ تبتی کار می‌کنه. سال‌هاست از سازمان جهانی «Survival International» هم حمایت می‌کنه، که از قبایل بومی سراسر دنیا مثل بومی‌های آمازون، ماسای‌ها در شرق آفریقا، و ویچی‌ها در آرژانتین دفاع می‌کنه. حتی سال ۱۹۹۴ رفت لندن که فروش Harrods رو افتتاح کنه و کل ۵۰ هزار پوند دستمزدش رو به Survival بخشید. تو کمپین‌های خیریه‌شونم همیشه حضوری پررنگ داره.