اکتورز استودیو : هلی بری (همراه با زیرنویس فارسی)

توضیحات

مشاهده بخش هایی از این برنامه :

در مورد برنامه درون اکتورز استودیو (Inside the Actors Studio)

این برنامه به عنوان یک سمینار تلویزیونی برای هنرجویان مدرسه‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو آغاز شد؛ و در اصل فعالیت مشترک اکتورز استودیو و نیواسکول، در سال ۱۹۹۴، همراه با پل نیومن مدیر اسبق اکتورز استودیو به عنوان اولین مهمان برنامه بود، و خیلی زود به مهمترین برنامه‌ی شبکه‌ی براوو مبدل شد. در ابتدا در سالن اجتماعات Tishman نیواسکول در دهکده‌ی گرین‌ویچ نیویورک ضبط می‌شد، و بعد از آن به مکان فعلی یعنی مرکز هنری مایکل شیمل در دانشگاه پیس نیویورک منتقل شد. این برنامه به عنوان سمیناری برای دانشجویان دانشکده‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو در دانشگاه پیس ارائه شده است.

در این برنامه در قیاس با مصاحبه‌های معمول با سلبریتی‌ها، مصاحبه‌ها ریتم کندتری دارند. بنابراین دوربین‌ها معمولاً چند ساعت گفت‌وگو را ضبط می‌کنند ، که بعداً به اندازه‌ی یک یا دو ساعت تدوین می‌شوند. نتیجه، همانطور که در مقاله‌ی نیویورک‌تایمز بیان شد: «روی صندلی مهمان آقای لیپتون‌‌، بازیگران مدتی از ستاره بودن دست می‌کشند و هنرمند و معلم می‌شوند.» این مصاحبه‌ها توسط سؤالاتی لیپتون روی کارت‌های مشهور خود دارد پیش می‌روند، که گاهی اوقات دانش و تحقیق خوب وی در مورد زندگی میهمانان را نشان می‌دهد، که اغلب، برخی از آنها را شگفت‌زده می‌کند.

ای.ای.گیل منتقد ساندی تایمز در نقد و بررسی خود بر این برنامه نوشت: «قالب این برنامه ساده و به طرز احمقانه‌ای الهام‌بخش است. اکتورز استودیو مدرسه‌ی هنرهای نمایشی در نیویورک است که توسط استانیسلاوسکی و متد او به شهرت رسیده (اگرچه این برنامه جای دیگری فیلمبرداری شده است) این برنامه‌ها به طور مشخص مسترکلاس‌هایی برای دانشجویان محسوب می‌شوند. هوشمندی برنامه در غروری است که به مهمانان می‌دهد، کسانی که بزرگترین و خودمحورترین بازیگران و سازندگان تئاتر و سینما هستند. افرادی که برای صحبت با دیگران بیش از اندازه بزرگ هستند، با «درون اکتورز استودیو» صحبت می‌کنند. آنها باور دارند که چیزی را برمی‌گردانند و مرواریدهای گران‌بهای بینش را به نسل جدید ارائه می‌دهند. و چه کسی خوب به نظر نمی‌رسد وقتی آن را به دانشجویان علاقمند منتقل می‌کند؟ در حقیقت، این صرفاً یک برنامه‌ی گفت‌وگو محور است، اما پوشش آموزش نسل‌های آینده، به طور زیبنده‌ای برافراشته شده است، بنابراین همه با لبخند حاضر شده و صحبت می‌کنند»

بیوگرافی مهمان برنامه : هلی بری

هلی ماریا بری با اسم کامل ماریا هلی بری در تاریخ ۱۴ آگوست ۱۹۶۶ توی کلیولند، اوهایو به دنیا اومد و توی اوک‌وود، اوهایو بزرگ شد. مامانش جودیت آن بری (با نام خانوادگی هاوکینز) پرستار روان‌پزشکی بود و باباش جروم جسی بری توی بیمارستان کار می‌کرد. پدرش اصالتاً آفریقایی-آمریکایی بود و مادرش بیشتر ریشه‌ی انگلیسی و آلمانی داشت. هلی اولین‌بار تو سن ۱۷ سالگی اومد توی چشم مردم، وقتی که تو سال ۱۹۸۵ نماینده‌ی ایالت اوهایو شد و عنوان دوشیزه نوجوان همه‌ی آمریکا (Miss Teen All-American) رو برد. یه سال بعد، یعنی تو ۱۹۸۶، تو مسابقه‌ی Miss U.S.A  نفر دوم شد. بعد از اون مسابقه‌ها، وارد دنیای مدلینگ شد. این کار در نهایت باعث شد اولین نقش جدی‌ش توی یه سریال هفتگی به اسم Living Dolls (1989)  رو بگیره. همون موقع‌ها معروف شد به اینکه خیلی تو کارش جدیه و حتی وقتی دوربین خاموش می‌شد، هنوز تو نقش می‌موند! مثلاً یه داستان معروف اینه که واسه بازی تو نقش یه معتاد به کراک تو فیلم Jungle Fever (1991)  ساخته‌ی اسپایک لی، چند روز قبل فیلمبرداری حموم نرفته بود که بهتر تو نقش فرو بره. این نقش واسش یه جهش حسابی بود تو سینما. سال بعدش، یعنی ۱۹۹۲، تو فیلم Boomerang کنار ادی مورفی بازی کرد، اونم تو نقش دوست‌دخترش. از معدود دفعاتی بود که یکی می‌تونست هم‌سطح با مورفی روی صحنه بدرخشه. تو سال ۱۹۹۴، با بازی تو نقش منشی به اسم “شارون استون” تو فیلم The Flintstones (1994) کلی طرفدار جوون پیدا کرد. بعدش هم با جسیکا لنگ تو فیلم درام فرزندخواندگی Losing Isaiah (1995)  بازی کرد. با اینکه فیلم نظرات متفاوتی گرفت، ولی هلی بی‌خیال نشد و محکم به راهش ادامه داد تا ستاره بشه. سال ۱۹۹۸ بود که با بازی تو فیلم Bulworth (1998) ساخته‌ی وارن بیتی، نقش یه دختر خیابون‌بلد که با یه سیاستمدار شکست‌خورده همراه می‌شه، تحسین منتقدا رو به‌دست آورد. سال بعدش، یعنی ۱۹۹۹، با بازی تو نقش بازیگر معروف دوروتی دندریج تو فیلم تلویزیونی Introducing Dorothy Dandridge حسابی درخشید. واسه همین نقش، جایزه‌ی گلدن گلوب بهترین بازیگر زن تو فیلم یا مینی‌سریال تلویزیونی رو برد. سال ۲۰۰۰، با بازی تو نقش “استورم” تو فیلم X-Men (2000)  که می‌تونست هوا رو کنترل کنه، به یه موفقیت تجاری رسید. تو ۲۰۰۱، تو فیلم هیجانی Swordfish (2001)  بازی کرد و همون سال یه موفقیت تاریخی به‌دست آورد: با بازی تو نقش یه مادر داغ‌دیده تو فیلم درام Monster’s Ball (2001)، اولین زن آفریقایی-آمریکایی شد که تونست اسکار بهترین بازیگر زن رو ببره.