اکتورز استودیو : کریستوفر واکن (همراه با زیرنویس فارسی)

توضیحات

مشاهده بخش هایی از این برنامه :

در مورد برنامه درون اکتورز استودیو (Inside the Actors Studio)

این برنامه به عنوان یک سمینار تلویزیونی برای هنرجویان مدرسه‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو آغاز شد؛ و در اصل فعالیت مشترک اکتورز استودیو و نیواسکول، در سال ۱۹۹۴، همراه با پل نیومن مدیر اسبق اکتورز استودیو به عنوان اولین مهمان برنامه بود، و خیلی زود به مهمترین برنامه‌ی شبکه‌ی براوو مبدل شد. در ابتدا در سالن اجتماعات Tishman نیواسکول در دهکده‌ی گرین‌ویچ نیویورک ضبط می‌شد، و بعد از آن به مکان فعلی یعنی مرکز هنری مایکل شیمل در دانشگاه پیس نیویورک منتقل شد. این برنامه به عنوان سمیناری برای دانشجویان دانشکده‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو در دانشگاه پیس ارائه شده است.

در این برنامه در قیاس با مصاحبه‌های معمول با سلبریتی‌ها، مصاحبه‌ها ریتم کندتری دارند. بنابراین دوربین‌ها معمولاً چند ساعت گفت‌وگو را ضبط می‌کنند ، که بعداً به اندازه‌ی یک یا دو ساعت تدوین می‌شوند. نتیجه، همانطور که در مقاله‌ی نیویورک‌تایمز بیان شد: «روی صندلی مهمان آقای لیپتون‌‌، بازیگران مدتی از ستاره بودن دست می‌کشند و هنرمند و معلم می‌شوند.» این مصاحبه‌ها توسط سؤالاتی لیپتون روی کارت‌های مشهور خود دارد پیش می‌روند، که گاهی اوقات دانش و تحقیق خوب وی در مورد زندگی میهمانان را نشان می‌دهد، که اغلب، برخی از آنها را شگفت‌زده می‌کند.

ای.ای.گیل منتقد ساندی تایمز در نقد و بررسی خود بر این برنامه نوشت: «قالب این برنامه ساده و به طرز احمقانه‌ای الهام‌بخش است. اکتورز استودیو مدرسه‌ی هنرهای نمایشی در نیویورک است که توسط استانیسلاوسکی و متد او به شهرت رسیده (اگرچه این برنامه جای دیگری فیلمبرداری شده است) این برنامه‌ها به طور مشخص مسترکلاس‌هایی برای دانشجویان محسوب می‌شوند. هوشمندی برنامه در غروری است که به مهمانان می‌دهد، کسانی که بزرگترین و خودمحورترین بازیگران و سازندگان تئاتر و سینما هستند. افرادی که برای صحبت با دیگران بیش از اندازه بزرگ هستند، با «درون اکتورز استودیو» صحبت می‌کنند. آنها باور دارند که چیزی را برمی‌گردانند و مرواریدهای گران‌بهای بینش را به نسل جدید ارائه می‌دهند. و چه کسی خوب به نظر نمی‌رسد وقتی آن را به دانشجویان علاقمند منتقل می‌کند؟ در حقیقت، این صرفاً یک برنامه‌ی گفت‌وگو محور است، اما پوشش آموزش نسل‌های آینده، به طور زیبنده‌ای برافراشته شده است، بنابراین همه با لبخند حاضر شده و صحبت می‌کنند»

بیوگرافی مهمان برنامه : کریستوفر واکن

بازیگر نقش اول و مکمل تئاتر و فیلم های آمریکایی که ظاهری عصبی، رنگ پریده ، موهای شنی رنگ و حالتی تا حدودی شوریده دارد. او برای بازی در فیلم شکارچی گوزن (۱۹۷۸) برنده اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد و بیشتر در نقش شخصیت هایی دیده شده که اغلب افرادی از نظر روانی ناپایدار را به تصویر می کشند، البته این کلی نگری، حق مطلب را در مورد عمق و وسعت نقش های واکن ادا نمیکند.

واکن در آستوریا، کوئینز، نیویورک به دنیا آمد. مادرش روزالی (راسل) یک مهاجر اسکاتلندی از گلاسکو بود. پدرش، پل والکن، یک مهاجر آلمانی اهل هورست بود که نانوایی والکن را اداره میکرد. کریستوفر مهارت های صحنه ای، از جمله رقص را در دانشگاه هافسترا و ANTA آموخت و برای بازی در نمایش “خالکوبی گل سرخ” نوشته تنسی ویلیامز برنده جایزه جهانی تئاتر شد. سپس واکن برای اولین بار در سال ۱۹۶۹ با حضور در Me and My Brother (1968) وارد سینما شد،سپس در کنار شان کانری در فیلم «نوارهای اندرسون» (۱۹۷۱) اثر سیدنی لومت ظاهر شد. آثار متنوع او در سال ۱۹۷۷ با نقش آفرینی درخشانش در نقش برادر کوچکتر دایان کیتون در آنی هال (۱۹۷۷) واقعا مورد توجه منتقدان قرار گرفتند و او در سال ۱۹۷۷ جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را برای ایفای نقش نیک در فیلم تکان دهنده شکارچی گوزن (۱۹۷۸) برنده شد. مایکل چیمینو کارگردان فیلم شکارچی گوزن (۱۹۷۸) برای ایفای نقش در فیلم وسترن دروازه بهشت (۱۹۸۰) که شکست مالی خورد هم از او استفاده کرد، اما بعد او با مهارت‌های رقص شگفت‌انگیز خود در سکه‌هایی از بهشت (۱۹۸۱)، مخاطبان را شگفت‌زده کرد. بعد نقش یک معلم مدرسه با توانایی های تله پاتیک را در منطقه مرده (۱۹۸۳) نوشته استیون کینگ بازی کرد، بعد هم نقش کارخانه دار میلیاردر «مکس زورین» که در تلاش برای منفجر کردن دره سیلیکون در ماجراجویی جیمز باند منظره‌ای از یک قتل (۱۹۸۵) بازی کرد.