اکتورز استودیو : کیت بلانشت (همراه با زیرنویس فارسی)

توضیحات

مشاهده بخش هایی از این برنامه :

در مورد برنامه درون اکتورز استودیو (Inside the Actors Studio)

این برنامه به عنوان یک سمینار تلویزیونی برای هنرجویان مدرسه‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو آغاز شد؛ و در اصل فعالیت مشترک اکتورز استودیو و نیواسکول، در سال ۱۹۹۴، همراه با پل نیومن مدیر اسبق اکتورز استودیو به عنوان اولین مهمان برنامه بود، و خیلی زود به مهمترین برنامه‌ی شبکه‌ی براوو مبدل شد. در ابتدا در سالن اجتماعات Tishman نیواسکول در دهکده‌ی گرین‌ویچ نیویورک ضبط می‌شد، و بعد از آن به مکان فعلی یعنی مرکز هنری مایکل شیمل در دانشگاه پیس نیویورک منتقل شد. این برنامه به عنوان سمیناری برای دانشجویان دانشکده‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو در دانشگاه پیس ارائه شده است.

در این برنامه در قیاس با مصاحبه‌های معمول با سلبریتی‌ها، مصاحبه‌ها ریتم کندتری دارند. بنابراین دوربین‌ها معمولاً چند ساعت گفت‌وگو را ضبط می‌کنند ، که بعداً به اندازه‌ی یک یا دو ساعت تدوین می‌شوند. نتیجه، همانطور که در مقاله‌ی نیویورک‌تایمز بیان شد: «روی صندلی مهمان آقای لیپتون‌‌، بازیگران مدتی از ستاره بودن دست می‌کشند و هنرمند و معلم می‌شوند.» این مصاحبه‌ها توسط سؤالاتی لیپتون روی کارت‌های مشهور خود دارد پیش می‌روند، که گاهی اوقات دانش و تحقیق خوب وی در مورد زندگی میهمانان را نشان می‌دهد، که اغلب، برخی از آنها را شگفت‌زده می‌کند.

ای.ای.گیل منتقد ساندی تایمز در نقد و بررسی خود بر این برنامه نوشت: «قالب این برنامه ساده و به طرز احمقانه‌ای الهام‌بخش است. اکتورز استودیو مدرسه‌ی هنرهای نمایشی در نیویورک است که توسط استانیسلاوسکی و متد او به شهرت رسیده (اگرچه این برنامه جای دیگری فیلمبرداری شده است) این برنامه‌ها به طور مشخص مسترکلاس‌هایی برای دانشجویان محسوب می‌شوند. هوشمندی برنامه در غروری است که به مهمانان می‌دهد، کسانی که بزرگترین و خودمحورترین بازیگران و سازندگان تئاتر و سینما هستند. افرادی که برای صحبت با دیگران بیش از اندازه بزرگ هستند، با «درون اکتورز استودیو» صحبت می‌کنند. آنها باور دارند که چیزی را برمی‌گردانند و مرواریدهای گران‌بهای بینش را به نسل جدید ارائه می‌دهند. و چه کسی خوب به نظر نمی‌رسد وقتی آن را به دانشجویان علاقمند منتقل می‌کند؟ در حقیقت، این صرفاً یک برنامه‌ی گفت‌وگو محور است، اما پوشش آموزش نسل‌های آینده، به طور زیبنده‌ای برافراشته شده است، بنابراین همه با لبخند حاضر شده و صحبت می‌کنند»

بیوگرافی مهمان برنامه : کیت بلانشت

کیت بلانشت در ۱۴ مه ۱۹۶۹ در ملبورن، ویکتوریا، استرالیا متولد شد، مادرش ژون (گمبل)، یک معلم استرالیایی و بساز و بفروش بود، و پدرش رابرت دیویت بلانشت جونیور، یک مدیر تبلیغات آمریکایی، اصالتا اهل تگزاس بود. کیت یک برادر بزرگتر و یک خواهر کوچکتر دارد. وقتی که ده ساله بود، پدر ۴۰ ساله اش بر اثر سکته قلبی ناگهانی درگذشت. مادرش هرگز دوباره ازدواج نکرد و مادربزرگش برای کمک به مادرش به خانه آن ها نقل مکان کرد.

کیت در سال ۱۹۹۲ از انستیتوی ملی هنرهای نمایشی استرالیا فارغ التحصیل شد و کمی بیش از یک سال بعد، تحسین منتقدان و مردم را به دست آورد. بعد از فارغ التحصیلی از انستیتوی ملی هنرهای نمایشی استرالیا (NIDA)، به اثر کمپانی تئاتر سیدنی در «دخترکان ممتاز» اثر کاریل چرچیل پیوست، سپس در رقص‌های کافکا اثر تیموتی دالی نقش عروس، فلیس بائر را بازی کرد و برای اجرای خود جایزه بهترین بازیگر تازه‌وارد از منتقدان تئاتر سیدنی در سال ۱۹۹۳ را دریافت کرد. کیت بعد از آن نقش کارول در اجرای درخشان «اولیانا» اثر دیوید ممت را بازی کرد، این هم برای کمپانی تئاتر سیدنی بود و جایزه بهترین بازیگر زن روزمونت که دومین جایزه او در آن سال بود را دریافت کرد. او سپس در درام تلویزیونی Heartland (1994) از شبکه ای‌بی‌سی بازی کرد و دوباره مورد تحسین منتقدان قرار گرفت. بعد از آن در سال ۱۹۹۵ برای بازی در نقش اوفلیا در نمایش “هملت” که تولید کمپانی تئاتر خیابانی بلوار بود نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر زن شد. دیگر نقش های تئاتری او عبارتند از نقش هلن در «Sweet Phoebe» تولید کمپانی تئاتر سیدنی، میراندا در «طوفان» و رز در «The Blind Giant is Dancing»، هر دو برای کمپانی تئاتر خیابان بلوار. از دیگر نقش های تلویزیونی بلانشت میتوان به نقش بیانکا در فیلم Bordertown(1995) شبکه ABC، نقش جانی موریس در سریالG.P. (1989) و سریال محبوب ABC، نجات پلیس (۱۹۹۴) اشاره کرد. اولین فیلم بلندی که بازی کرد فیلم جاده بهشت ​​(۱۹۹۷) بود.