مجموعه آثار نقاشی گوستاو مورو

توضیحات

در این مجموعه بیش از ۲۵۰ اثر طراحی و نقاشی گوستاو مورو (Gustave Moreau) رو با بالاترین کیفیت موجود قرار دادیم .

حجم فایل : ۲۸۹ مگابایت

مشاهده نمونه آثار قرار گرفته این هنرمند در این مجموعه :

بیوگرافی گوستاو مورو :

گوستاو مورو (۶ آوریل ۱۸۲۶ – ۱۸ آوریل ۱۸۹۸) هنرمند فرانسوی و یکی از چهره‌های مهم جنبش سمبولیسم (نمادگرایی) بود. ژان کاسو او را «نقاش سمبولیست به معنای واقعی کلمه» خوانده است. مورو در دهه ۱۸۶۰ پیشگام تاثیرگذار سمبولیسم در هنرهای تجسمی بود و در اوج این جنبش در دهه ۱۸۹۰، یکی از مهم‌ترین نقاشان به شمار می‌آمد. تاریخ‌نگار هنر، رابرت دِلِووی، درباره آثار او نوشت که مورو «چندگانگی سمبولیستی را در اثر ژوپیتر و سمله به بالاترین حد رسانده است». مورو هنرمندی پرکار بود و بیش از ۱۵۰۰۰ نقاشی، آبرنگ و طراحی خلق کرد. او به تصویرسازی تمثیل‌ها و موضوعات سنتی کتاب مقدس و اسطوره‌شناسی که مورد علاقه آکادمی‌های هنر بود، می‌پرداخت. جِی. کِی. هویسمانس نوشت: «گوستاو مورو با استعدادی ظریف و گسترده، طراوت تازه‌ای به موضوعات کهنه داده است؛ او اسطوره‌هایی را که قرن‌ها تکرار شده‌اند به زبانی متقاعدکننده، متعالی، مرموز و نو بیان کرده است.» شخصیت‌های زنانه از کتاب مقدس و اسطوره که مورو بارها به تصویر کشیده بود، توسط بسیاری به عنوان نماد و کهن‌الگوی زن سمبولیست شناخته شدند. آثار او و به طور کلی سمبولیسم در اوایل قرن بیستم محبوبیت خود را از دست داد و توجه کمی به آن شد، اما از دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، مورو دوباره به عنوان یکی از برجسته‌ترین نقاشان سمبولیست شناخته شد.

گوستاو مورو در پاریس متولد شد و از کودکی استعداد قابل توجهی در طراحی از خود نشان داد. او تحصیلاتی خیلی خوبی در کالج رولن (امروزه Collège-lycée Jacques-Decour) دریافت کرد و آموزش سنتی آکادمیک نقاشی را در مدرسه هنرهای زیبای پاریس (Ecole des Beaux-Arts) گذراند. در اوایل دهه ۱۸۵۰، او دوستی و رابطه‌ی استاد-شاگردی نزدیکی با تئودور شاسریو برقرار کرد و با موفقیت نسبی در سالن پاریس آثار خود را به نمایش گذاشت. در سال ۱۸۶۴، نقاشی او با عنوان «ادیپ و ابوالهل» (Oedipus and the Sphinx) توجه زیادی در سالن پاریس جلب کرد، یک مدال دریافت کرد و شهرت او را تثبیت کرد. او در طول دهه ۱۸۶۰ موفقیت‌های پیوسته‌ای داشت و به تدریج گروهی از علاقه‌مندان و کلکسیونرهای وفادار پیدا کرد. هرچند نقاشی او با عنوان «پرومته» (Prometheus) در سالن ۱۸۶۹ موفق به دریافت مدال شد، اما انتقادات مطبوعاتی شدید بود و او تا سال ۱۸۷۶ آثارش را به سالن ارائه نکرد و پس از ۱۸۸۰ به‌طور کامل از شرکت در سالن کناره‌گیری کرد.

مورو در سال ۱۸۸۳ با نشان افسر لژیون دونور مورد تجلیل قرار گرفت. او تا حدی مردم‌گریز شده بود و در سال‌های پایانی زندگی، بیش از پیش گوشه‌گیر شد، اگرچه دایره‌ی دوستان صمیمی خود را حفظ کرد. او اغلب تمایلی به فروش آثارش نداشت، به ندرت نمایشگاه برگزار می‌کرد و پیشنهادهای معتبر متعددی را رد می‌کرد، از جمله دعوت به نمایش در سالن Les XX در بروکسل (۱۸۸۷)، رد مقام استاد پس از انتخابش در Ecole des Beaux-Arts (۱۸۸۸) و رد پیشنهادهای کار روی ساختمان‌های سوربن (۱۸۹۱). تنها پس از مرگ دوستش الی دولونه در ۱۸۹۱ بود که موافقت کرد تا استودیوی دولونه در Ecole des Beaux-Arts را تحویل بگیرد. مورو در نقش معلم نیز درخشید و هنرمندانی مانند هنری ماتیس، ژرژ روئو و دیگر هنرمندان برجسته را در میان شاگردانش داشت. والدین او در سال ۱۸۵۲ یک خانه شهری در ۱۴ خیابان لا روشفوکلد خریدند و طبقه بالای آن را به استودیوی مورو تبدیل کردند؛ جایی که او تا پایان عمر خود مجرد در آن زندگی و کار کرد. پدرش در ۱۸۶۲ و مادرش، آدل-پولین، در ۱۸۸۴ درگذشتند. مورو در سال ۱۸۹۸ بر اثر سرطان درگذشت و خانه شهری و استودیوی خود را به همراه نزدیک به ۱۲۰۰ نقاشی و آبرنگ و بیش از ۱۰۰۰۰ طراحی به دولت وقف کرد تا به موزه تبدیل شود. موزه گوستاو مورو در سال ۱۹۰۳ برای عموم افتتاح شد و تا امروز همچنان فعال است و بزرگ‌ترین و مهم‌ترین مجموعه آثار او را در بر دارد.