صحنه رقص پالپ فیکشن - مستر کلاس کارگردانیِ زیرمتن و تنش توسط تارانتینو

صحنه رقص پالپ فیکشن - مستر کلاس کارگردانیِ زیرمتن و تنش توسط تارانتینو

شرح نما به نمای شیوه کارگردانی صحنه رقص فیلم Pulp Fiction و سکانس رستوران جک رابیت اسلیمز.

صحنه رقص فیلم پالپ فیکشن واقعاً نباید خوب از آب در می‌آمد نه ؟ یک مسابقه رقص دو نفره ، وسط یک فیلم کمدی سیاه گانگستری؟ درست است . ولی با همه این اوصاف به بهترین شکل از آب در آمده . شاید اگر این صحنه در دستان هر کارگردان دیگری میفتاد ، جایزه تمشک طلایی بدترین صحنه را میگرفت و مضحکه خاص و عام میشد  . در این مقاله با موضوع تجزیه تحلیل صحنه رقص فیلم Pulp Fiction، کفش های رقص کوئنتین تارانتینو را به پا می‌کنیم تا ببینیم چطور این سکانس غیرمنتظره را اینقدر خوب جفت و جور کرده است .

صحنه رقص پالپ فیکشن در حقیقت یک نقطه اوج برای وینسنت (جان تراولتا) محسوب می‌شود . او کاملاً ملتفت است که هرگونه لغزش با همسر رئیس ، برایش بسیار گران تمام خواهد شد .  وینسنت این "ملاقات" را آرام، محتاطانه و کمی عصبی آغاز می کند. اما زمانی که اد سالیوان مسابقه رقص دو نفره جک رابیت اسلیمز را اعلام می‌کند، وینسنت کاملاً گاردش را کنار میگذارد .

بنابراین، ما باید در مورد تنش درونی و زیرمتنِ نهفته در ظاهر ماجرا صحبت کنیم. اما باید مکان این رقابت دو نفره را هم در نظر داشته باشیم . رستوران جک رابیت اسلیمز ، انفجاری از نوستالژی های صاف و ساده و معصومانه است - مرکز تجمع دختران نوجوان شنگول ، آدم های باحال، ماشین های قدیمی و میلک شیک های 5 دلاری. به عبارت دیگر، همسر یک گانگستر و یک عشقِ هروئین هیچ ربطی به جایی مثل جک رابیت اسلمیز ندارند و نکته همینجاست .   

وینسنت افتاده جایی که ایجاب میکند خوش گذرانی کند  ، بیخیال دنیا شود و این واقعیت را فراموش کند که ممکن است زندگی اش در خطر باشد . گفتگوی وینسنت و میا کمی خشک و ناخوشایند شروع می شود. تارانتینو برای نشان دادن این موضوع، آن‌ها را در نماهای سینگل مدیوم شاتِ خارج از مرکز قرار می‌دهد تا آن ها را جدا و آشفته نگه دارد. اما بعد وقتی که یخشان آب می‌شود و ارتباط صمیمانه تری با هم برقرار می کنند، کم کم نماهای کلوزآپ مرکزی و به دنبال آن نماهای دونفره اورشولدر میبینیم . به عبارت دیگر، کوئنتین تارانتینو و تدوینگرش سالی منکه ، هوشمندانه از تکنیک‌های نامحسوسی مثل قاب بندی دوربین و تدوین استفاده می‌کنند تا حال و هوای صحنه را از ناخوشایند بودن به احساس راحتی و از یک فضای مؤدبانه به معاشقه هدایت کنند.

دو کاراکتر با آهنگ "You Never Can Tell" از چاک بری شروع به رقصیدن می‌کنند و تارانتینو و منکه فقط از 4 نما برای تمام این صحنه رقص در فیلم Pulp Fiction استفاده می‌کنند . از یک واید شات استفاده می‌کنند که به همه اجازه می‌دهد آن‌ها را ببینند (یعنی ما و سایر مشتریان جک رابیت اسلمیز ) تا توقع ما بالا برود . سپس دوربین به ارامی جلو میرود تا انتظار ایجاد کند . بعد از آن دو نمای دوربین روی دست داریم که «بده بستان» میان وینسنت و میا را نشان می‌دهد . در نهایت، یک نمای دو نفره نیمرخ ( توشات ) داریم که روی آن‌ها قفل می‌شود، همانطور که چشمان آن ها روی یکدیگر قفل می‌شود. "گفتگوی خسته کننده و چطوری چه خبر" آن ها در لژ فقط شروع ماجرا بود - گفتگوی واقعی آن ها اینجا در استیج رقص اتفاق می افتد. و وینسنت بیشتر از همیشه محکوم به فناست.

یک فرضیه رایج در مورد سبک کارگردانی کوئنتین تارانتینو، به خصوص در مورد فیلم های اولیه او وجود دارد و آن هم این است که می‌گویند فیلم های او تماماً سبک است و هیچ مفهومی ندارد. ارجاع بیش از حد به فرهنگ پاپ در صحنه رقص فیلم پالپ فیکشن و رستوران جک رابیت اسلیمز در ظاهر به نظر میرسد که فقط "سرگرم کننده" باشد . اما وقتی چالشی که وینسنت با آن روبرو است را در نظر بگیریم، پشت همه عناصر «سرگرم کننده‌اش» هدفی واقعی و دراماتیک وجود دارد .