متد استانیسلاوسکی: آشنایی با بازیگری به روش استانیسلاوسکی

متد استانیسلاوسکی: آشنایی با بازیگری به روش استانیسلاوسکی!

تکنیک بازیگری «کنستانتین استانیسلاوسکی» ، کارگردان و نظریه پرداز مهم تئاتر، یکی از معروف‌ترین و تأثیرگذارترین متدهای آموزشی نمایش در سراسر جهان است.

فهرست مطالب:

•  سیستم «استانیسلاوسکی» چیست؟
• کنستانتین استانیسلاوسکی که بود؟
• ریشه های متد استانیسلاوسکی
• ۶ اصل متد بازیگری استانیسلاوسکی
• ۴ تکنیک الهام گرفته شده از استانیسلاوسکی

سیستم «استانیسلاوسکی» چیست؟

سیستم یا متد استانیسلاوسکی، رویکردی در بازیگری تئاتر و فیلم است که توسط کارگردان تئاتر روسی، کنستانتین استانیسلاوسکی توسعه پیدا کرد. هدف این متد از طریق آماده سازی و تمرین های مختلف، اجرای یک بازی عاطفی گویا و اصیل بود. بازیگران زندگی درونی شخصیت خود، از جمله انگیزه ها و حالات عاطفی او را درونی می کردند.

کنستانتین استانیسلاوسکی که بود؟

کنستانتین استانیسلاوسکی بازیگر و یک فرد خبره در تئاتر روسیه بود. در اوایل قرن بیستم، او در آغاز حرفه نوپای خود به عنوان بازیگر و کارگردان، موفقیت زیادی کسب کرد. او در سال ۱۸۹۸ ، تئاتر هنری مسکو را تأسیس کرد. استانیسلاوسکی علاوه بر کار خود به عنوان کارگردان و بازیگر، روی فرآیندهای تمرین و آموزش تمرکز داشت و سیستم استانیسلاوسکی را توسعه داد. رویکرد استانیسلاوسکی به شهرت بین‌المللی دست پیدا کرد و بر توسعه تکنیک‌ها و مکاتب بازیگری در سراسر جهان بسیار تأثیرگذار بود. او یک زندگی نامه و کتاب آماده سازی هنرپیشه ، که یک کتاب کلاسیک درآموزش تئاتر هست را نوشت.

ریشه های متد استانیسلاوسکی:

استانیسلاوسکی از همان روزهای اولیه به عنوان بازیگر و کارگردان جوان، عمیقاً و به طور جدی در مورد ماهیت هنر خود تأمل میکرد. این متد از یک تکنیک تمرین به یک رویکرد جهانی برای بازیگری تبدیل شد:

• دوران اولیه کاری: کار او روی نمایشنامه های آنتوان چخوف، به ویژه تولید موفق اثر «مرغ دریایی» در سال ۱۸۹۸، باعث مطرح شدن ایده او درباره «زیر متن یا ساب تکست» شد و مواجهه او با درام نمادگرا، به ویژه نمایشنامه‌های موریس مترلینگ، نمایشنامه‌نویس، منجر به بررسی و پرداختن به تجربیات درونی شد.

• تئاتر هنری مسکو : استانیسلاوسکی پس از تأسیس تئاتر هنری مسکو با کارگردانی به اسم ولادیمیر نمیروویج دانچنکو، شروع به سازماندهی و فرمول دهی به ایده های خود کرد و رویکردی واقع گرایانه یا طبیعت گرایانه تر برای بازیگری قائل شد و بر روند گسترده و فشرده تمرین تأکید کرد. هدف از این کار این بود که به بازیگران فرصت داده شود تا احساسات و انگیزه های درونی شخصیت هایشان را به طور کامل درک و درونی کنند. هدف استانیسلاوسکی این بود که احساسات درونی و رفتار بیرونی فرد را از طریق آموزش و آمادگی دقیق با هم هماهنگ کند.

• تاثیرگذاری بر دیگر سبک ها: بعدها، با گسترش رویکرد استانیسلاوسکی در سراسر قاره ها و کمپانی های تئاتر در سراسر جهان، این سیستم بارها تفسیر و تکامل یافت و پیچیده تر شد. این بین از همه شناخته شده تر ، لی استراسبرگ، استلا آدلر و سنفورد مایزنر، حرفه ای های تئاتر آمریکا بودند، که هر کدام بر عناصر مختلف سیستم استانیسلاوسکی تأکید داشتند. و این سیستم با گذشت زمان، یکی از شناخته شده ترین و تاثیرگذارترین رویکردها در بازیگری شد.

۶ اصل متد بازیگری استانیسلاوسکی:

متد استانیسلاوسکی شامل چند اصل اساسی است که به بازیگران کمک میکند تا از نظر احساسی با شخصیت و متن خود ارتباط برقرار کنند:

سوال «اگر» جادویی: اساس متد استانیسلاوسکی ، مفهوم «شرایط داده شده» و «اگرِ جادویی» است. به عقیده استانیسلاوسکی، بازیگر باید خود را در شرایطی تصور کند که نمایشنامه ارائه داده است. این رویکرد میتواند تخیل بازیگر را فعال کند و او را به متریال و متن نزدیک کند و به شخصیت جان ببخشد.

هدف: سیستم استانیسلاوسکی بر «انگیزه» کاراکتر و «هدف» او تاکید دارد. هنگام تمرین هر صحنه، بازیگر باید در مورد هدف شخصیت در آن لحظه از خود سوال بپرسد. در مجموع، این لحظات یک خط عاطفی در طول کل نمایش ایجاد می کنند که میتوان آن را به عنوان یک “ابر هدف” در نظر گرفت.

حافظه عاطفی: یکی از مسیرهای رسیدن به یک اجرای موفق از طریق «حافظه عاطفی» یا «حافظه حسی» است. این یعنی بازیگر از تجربیات شخصی خود استفاده میکند تا اجرای خود را انجام دهد و به آن فوریت و اعتبار بیشتری ببخشد. برای مثال، بازیگری که سعی دارد غم و اندوه یک کاراکتر را به تصویر بکشد، ممکن است از تجربه مشابه خودش استفاده کند، مثلاً اگر قبلاً یکی از نزدیکان خود را از دست داده باشد.

تمپو و ریتم: هدف تکنیک استانیسلاوسکی ایجاد ریتم یا تمپویی متناسب با شدت احساسی اجراها در نمایش است.

متد عمل جسمانی : متد کنش یا اعمال جسمانی بعداً در سیستم استانیسلاوسکی شکل گرفت. این یک تحول بزرگ بود، چون بیش از بحث های کلامی و تأمل ، منجر به تأکید بیشتر بر حرکات فیزیکی و بداهه پردازی شد.

ساب تکست یا زیرمتن : استانیسلاوسکی معتقد بود که معنای کلی و نیروی عاطفی نمایشنامه فقط تا حدی از متن مشخص می شود و بنابراین بخشی از نقش بازیگر، کشف و درک این محتوای غوطه ور در زیر متن است که او آن را «زیرمتن یا معنای پنهان نمایشنامه» مینامید. بازیگر باید این زیرمتن را از طریق جزئیات بازی خود ابراز کند.

۴ تکنیک الهام گرفته شده از استانیسلاوسکی:

امروزه، حرفه ای های تئاتر و دانشجویان از متد استانیسلاوسکی و متد بازیگری متد استفاده می کنند. رویکرد بازیگری متد برخاسته از ایده های استانیسلاوسکی است. به طور خاص، رویکرد استانیسلاوسکی بر متخصصان و مربیان تئاتر آمریکایی، یوتا هاگن، لی استراسبرگ، استلا آدلر، و سنفورد مایزنر تأثیر گذاشت و همگی نسخه‌های بخصوص خود را توسعه دادند و هر کدام بر جنبه‌های مختلف متد اصلی تمرکز داشتند:

تئاترِ گروپ: لی استراسبرگ در نیویورک همراه با هارولد کلورمن و شریل کرافورد تئاتر گروپ را تأسیس کردند. این به کانون رشد هنری تبدیل شد و تأثیر آن در نهایت به هالیوود رسید و بازیگران برجسته ای مانند مارلون براندو و مرلین مونرو شاگردان این تکنیک بودند.

اکتورز استودیو: این سیستم در اکتورز استودیو (یک مدرسه نمایشی که توسط استراسبرگ به عنوان راهی برای آموزش نسخه خود از تکنیک استانیسلاوسکی تأسیس شد) ، تکامل پیدا کرد، و او آن را به متد بازیگری یا صرفاً «متد» تغییر نام داد. مدل استراسبرگ بر عناصر روانشناختی آمادگی و بازی تأکید دارد.

تکنیک بازیگری سنفورد مایزنر: یکی دیگر از تغییرات سیستم استانیسلاوسکی، تکنیک مایزنر بود که توسط سنفورد مایزنر پایه گذاری شد، این سبک نسبت به تاکید استراسبرگ بر حافظه حسی، بیشتر بر جنبه فیزیکی آمادگی و تمرین تمرکز دارد. تمرین‌های این سیستم بر چگونگی تأثیر احساسات بر رفتار جسمانی بازیگر تمرکز داشتند.

تکنیک استلا آدلر: سهم استلا آدلر در تکامل این سیستم، مربوط به جنبه های جامعه شناختی اجراست. در این تکنیک، بازیگران در مورد شرایط و اوضاع شخصیتی که دارند به تصویر کشیده می‌شوند، یاد می‌گیرند: اینکه زندگی‌شان چگونه می‌تواند باشد، حرفه‌شان چیست و غیره.