توضیحات
مشاهده بخش هایی از این برنامه :
در مورد برنامه درون اکتورز استودیو (Inside the Actors Studio)
این برنامه به عنوان یک سمینار تلویزیونی برای هنرجویان مدرسهی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو آغاز شد؛ و در اصل فعالیت مشترک اکتورز استودیو و نیواسکول، در سال ۱۹۹۴، همراه با پل نیومن مدیر اسبق اکتورز استودیو به عنوان اولین مهمان برنامه بود، و خیلی زود به مهمترین برنامهی شبکهی براوو مبدل شد. در ابتدا در سالن اجتماعات Tishman نیواسکول در دهکدهی گرینویچ نیویورک ضبط میشد، و بعد از آن به مکان فعلی یعنی مرکز هنری مایکل شیمل در دانشگاه پیس نیویورک منتقل شد. این برنامه به عنوان سمیناری برای دانشجویان دانشکدهی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو در دانشگاه پیس ارائه شده است.
در این برنامه در قیاس با مصاحبههای معمول با سلبریتیها، مصاحبهها ریتم کندتری دارند. بنابراین دوربینها معمولاً چند ساعت گفتوگو را ضبط میکنند ، که بعداً به اندازهی یک یا دو ساعت تدوین میشوند. نتیجه، همانطور که در مقالهی نیویورکتایمز بیان شد: «روی صندلی مهمان آقای لیپتون، بازیگران مدتی از ستاره بودن دست میکشند و هنرمند و معلم میشوند.» این مصاحبهها توسط سؤالاتی لیپتون روی کارتهای مشهور خود دارد پیش میروند، که گاهی اوقات دانش و تحقیق خوب وی در مورد زندگی میهمانان را نشان میدهد، که اغلب، برخی از آنها را شگفتزده میکند.
ای.ای.گیل منتقد ساندی تایمز در نقد و بررسی خود بر این برنامه نوشت: «قالب این برنامه ساده و به طرز احمقانهای الهامبخش است. اکتورز استودیو مدرسهی هنرهای نمایشی در نیویورک است که توسط استانیسلاوسکی و متد او به شهرت رسیده (اگرچه این برنامه جای دیگری فیلمبرداری شده است) این برنامهها به طور مشخص مسترکلاسهایی برای دانشجویان محسوب میشوند. هوشمندی برنامه در غروری است که به مهمانان میدهد، کسانی که بزرگترین و خودمحورترین بازیگران و سازندگان تئاتر و سینما هستند. افرادی که برای صحبت با دیگران بیش از اندازه بزرگ هستند، با «درون اکتورز استودیو» صحبت میکنند. آنها باور دارند که چیزی را برمیگردانند و مرواریدهای گرانبهای بینش را به نسل جدید ارائه میدهند. و چه کسی خوب به نظر نمیرسد وقتی آن را به دانشجویان علاقمند منتقل میکند؟ در حقیقت، این صرفاً یک برنامهی گفتوگو محور است، اما پوشش آموزش نسلهای آینده، به طور زیبندهای برافراشته شده است، بنابراین همه با لبخند حاضر شده و صحبت میکنند»
بیوگرافی مهمان برنامه : تری هچر
تری هچر یه بازیگر، نویسنده و مجری آمریکاییه و قبلاً هم دختر تشویقکنندهی NFL بوده. بیشتر با بازی در نقش “لوئیس لین” تو سریال “لوئیس و کلارک: ماجراجوییهای جدید سوپرمن” (۱۹۹۳ تا ۱۹۹۷) و نقش “سوزان مایر” تو سریال “زنان خانهدار ناامید” (۲۰۰۴ تا ۲۰۱۲) شناخته میشه. برای بازی تو سریال دوم، جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر زن تو ژانر کمدی، سه تا جایزهی اتحادیه بازیگران و یه نامزدی امی رو برد.
تری لین هچر تو پالو آلتو کالیفرنیا به دنیا اومد. تک فرزند خانواده بود. مامانش برنامهنویس کامپیوتر بود و باباش فیزیکدان هستهای و مهندس برق. تری رگهی سوری (از طرف پدربزرگ مادریش)، فریزی، انگلیسی و ایرلندی داره. بچگیشو تو سانیویل گذروند. عاشق رقص و ماهیگیری با باباش بود. تو دبیرستان “فرمونت” رهبر تیم رقص Featherettes بود که شبیه تشویقکنندهها بودن ولی کلاهگیسهای گنده داشتن! بچههای مدرسهاش رای دادن که احتمال داره یه روز رقاص “سالید گلد” بشه!
بازیگری رو تو “آمریکن کنسرواتوری تئاتر” تو سانفرانسیسکو خوند، همزمان هم ریاضی و مهندسی میخوند تو کالج “دی آنزا”. سال ۱۹۸۴ عضو تیم دخترای تشویقکننده “گلد راش” شد برای تیم فوتبال “سان فرانسیسکو ۴۹رز”. یه بار برای دلگرمی دوستش رفت تست بازیگری تو هالیوود، ولی خودش هم تست داد و نقش یه پری دریایی آوازخون تو سریال “کشتی عشق” رو گرفت! بعدش نقش “پنی پارکر” رو تو سریال “مکگایور” بازی کرد؛ دختری سادهدل ولی مهربون. بعد از اون هم نقش “لوئیس لین” رو گرفت، چون نمیخواست فقط نقش دختر خوشگل ولی خنگ رو بازی کنه. تو می ۱۹۹۴ با بازیگر “جان تنی” ازدواج کرد و سال ۱۹۹۷ دخترش “امرشان” به دنیا اومد. بعد نقش “سالی بولز” رو تو تور نمایشی موزیکال “کاباره” گرفت که از مارس تا سپتامبر ۱۹۹۹ اجرا شد. یه مدت از دنیای بازیگری دور شد تا اینکه برگشت با سریال «زنان خانهدار ناامید» که اگه اشتباه انتخاب میکرد میتونست به ضررش تموم بشه، ولی یه موفقیت بزرگ شد. نقشش به عنوان “سوزان مایر” یکی از محبوبترین شخصیتهای سریال بود. قبل از اینکه فصل اول تموم بشه، جایزه گلدن گلوب و SAG رو برد.
توضیحات تکمیلی
زمان برنامه | 44 دقیقه |
---|---|
حجم | 676 مگابایت |
مهمان | Teri Hatcher |
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.