اکتورز استودیو : جیمز وودز (همراه با زیرنویس فارسی)

توضیحات

مشاهده بخش هایی از این برنامه :

در مورد برنامه درون اکتورز استودیو (Inside the Actors Studio)

این برنامه به عنوان یک سمینار تلویزیونی برای هنرجویان مدرسه‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو آغاز شد؛ و در اصل فعالیت مشترک اکتورز استودیو و نیواسکول، در سال ۱۹۹۴، همراه با پل نیومن مدیر اسبق اکتورز استودیو به عنوان اولین مهمان برنامه بود، و خیلی زود به مهمترین برنامه‌ی شبکه‌ی براوو مبدل شد. در ابتدا در سالن اجتماعات Tishman نیواسکول در دهکده‌ی گرین‌ویچ نیویورک ضبط می‌شد، و بعد از آن به مکان فعلی یعنی مرکز هنری مایکل شیمل در دانشگاه پیس نیویورک منتقل شد. این برنامه به عنوان سمیناری برای دانشجویان دانشکده‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو در دانشگاه پیس ارائه شده است.

در این برنامه در قیاس با مصاحبه‌های معمول با سلبریتی‌ها، مصاحبه‌ها ریتم کندتری دارند. بنابراین دوربین‌ها معمولاً چند ساعت گفت‌وگو را ضبط می‌کنند ، که بعداً به اندازه‌ی یک یا دو ساعت تدوین می‌شوند. نتیجه، همانطور که در مقاله‌ی نیویورک‌تایمز بیان شد: «روی صندلی مهمان آقای لیپتون‌‌، بازیگران مدتی از ستاره بودن دست می‌کشند و هنرمند و معلم می‌شوند.» این مصاحبه‌ها توسط سؤالاتی لیپتون روی کارت‌های مشهور خود دارد پیش می‌روند، که گاهی اوقات دانش و تحقیق خوب وی در مورد زندگی میهمانان را نشان می‌دهد، که اغلب، برخی از آنها را شگفت‌زده می‌کند.

ای.ای.گیل منتقد ساندی تایمز در نقد و بررسی خود بر این برنامه نوشت: «قالب این برنامه ساده و به طرز احمقانه‌ای الهام‌بخش است. اکتورز استودیو مدرسه‌ی هنرهای نمایشی در نیویورک است که توسط استانیسلاوسکی و متد او به شهرت رسیده (اگرچه این برنامه جای دیگری فیلمبرداری شده است) این برنامه‌ها به طور مشخص مسترکلاس‌هایی برای دانشجویان محسوب می‌شوند. هوشمندی برنامه در غروری است که به مهمانان می‌دهد، کسانی که بزرگترین و خودمحورترین بازیگران و سازندگان تئاتر و سینما هستند. افرادی که برای صحبت با دیگران بیش از اندازه بزرگ هستند، با «درون اکتورز استودیو» صحبت می‌کنند. آنها باور دارند که چیزی را برمی‌گردانند و مرواریدهای گران‌بهای بینش را به نسل جدید ارائه می‌دهند. و چه کسی خوب به نظر نمی‌رسد وقتی آن را به دانشجویان علاقمند منتقل می‌کند؟ در حقیقت، این صرفاً یک برنامه‌ی گفت‌وگو محور است، اما پوشش آموزش نسل‌های آینده، به طور زیبنده‌ای برافراشته شده است، بنابراین همه با لبخند حاضر شده و صحبت می‌کنند»

بیوگرافی مهمان برنامه : جیمز وودز

جیمز هاوارد وودز در تاریخ ۱۸ آوریل ۱۹۴۷ در ورنال، ایالت یوتا به دنیا اومد، پسر مارثا آ. (اسمیت) و گِیل پیتن وودز، که افسر اطلاعاتی ارتش آمریکا بود و در دوران کودکی جیمز فوت کرد. جیمز اصالتاً ایرلندی، انگلیسی و آلمانی‌تبار بود. اون در وارویک، ایالت رود آیلند، همراه با مادرش و پدرخوانده‌اش توماس ای. دیکسون بزرگ شد. جیمز در سال ۱۹۶۵ از دبیرستان پیلمری فارغ‌التحصیل شد و در رده‌بندی درسی تقریباً در بالاترین سطح قرار داشت. جیمز موفق به دریافت بورسیه از مؤسسه فناوری ماساچوست شد؛ اما در سال آخر تحصیل در ۱۹۶۹ از دانشگاه انصراف داد و به همراه برادر گروه اجتماعی دانشگاهی مارتین داناوان به نیویورک رفت تا به دنبال آرزوهایش برای حضور در صحنه‌های تئاتر باشد. بعد از حضور در چند تولید تئاتر در نیویورک سیتی، وودز اولین نقش سینمایی‌اش را در فیلم تمام راه به خانه (۱۹۷۱) به دست آورد و بعد از اون در نقش‌های کم‌رنگ در فیلم‌های ما همانطور که بودیم (۱۹۷۳) و پسربچه‌های کرال (۱۹۷۷) ظاهر شد.

اما این بازی وودز در میدان پیاز (۱۹۷۹)، که بر اساس رمانی از جوزف وامبو ساخته شده بود و در اون نقش یک قاتل پلیس روا ایفا می‌کرد، بود که توجه تماشاگران سینما رو به قدرت بازیگری‌اش جلب کرد. وودز به سرعت با بازی در نقش‌های بعدی در فیلم‌های دیگر اقتباس‌شده از آثار جوزف وامبو مانند مرمر سیاه (۱۹۸۰)، به عنوان صاحب ایستگاه تلویزیونی کابلی نامتعادل و فاسد در فیلم ذهن‌پیچیده و پیشگویی‌کننده‌ی ویدئودرام (۱۹۸۳) اثر دیوید کروننبرگ، به عنوان گنگستر مکس برکوویچ در روزی روزگاری در آمریکا (۱۹۸۴) ساخته سرجیو لئونه، و کسب نامزدی بهترین بازیگر مرد برای نقش ریچارد بویل، روزنامه‌نگار خشن و زننده در فیلم سالوادور (۱۹۸۶) ساخته اولیور استون، ادامه داد.

به نظر می‌رسید که هیچ چیزی نتونه مانع پیشرفت این ستاره بشه چون اون به طور مداوم تماشاگران سینما رو با استعداد شگفت‌انگیز خودش در خلق شخصیت‌های پیچیده و به یاد ماندنی متحیر می‌کرد. دهه ۱۹۹۰ با تحسین‌های فراوان از بازی اون در نقش روی کوهن در تولید تلویزیونی شهروند کوهن (۱۹۹۲) آغاز شد. وودز همچنین در نقش لستر دایموند، کلاه‌بردار زیرک که شارون استون رو در فیلم کازینو (۱۹۹۵) فریب می‌ده، بسیار تأثیرگذار بود، در فیلم نیکسون (۱۹۹۵) نقشی شگفت‌انگیز از اچ.آر. هالدمان ایفا کرد، در فیلم کشتن: یک روزنامه‌نگاری از قتل (۱۹۹۵) نقش کارل پانزرام، یک قاتل سریالی، رو بازی کرد، و سپس در نقش بایرون د لا بک‌ویث، قاتل حقوق مدنی متهم، در فیلم ارواح میسیسیپی (۱۹۹۶) ظاهر شد.

برای اینکه فقط به نقش‌های خشن و بدمن معروف نشه، وودز دامنه‌ی توانایی‌های خود رو گسترش داد و در آثار انیمیشنی هم به عنوان گوینده صدا شرکت کرد، از جمله در هرکول (۱۹۹۷)، سمت‌های آتشین (۱۹۹۹)، و استوارت لیتل ۲ (۲۰۰۲). وودز همچنین در فیلم تحسین‌شده خودکشی‌های باکره (۱۹۹۹)، در فیلم رشد و بلوغ راندن در ماشین‌ها با پسرها (۲۰۰۱)، به عنوان یک پزشک فاسد در هر یکشنبه‌ای که به یاد می‌آید (۱۹۹۹)، و در کمدی ترسناک پارودی فیلم ترسناک ۲ (۲۰۰۱) حضور داشت. وودز با توانایی‌های استثنایی بازیگری‌اش، همچنان یکی از برجسته‌ترین بازیگران اصلی هالیوود باقی مانده است.