اکتورز استودیو : ووپی گلدبرگ (همراه با زیرنویس فارسی)

توضیحات

مشاهده بخش هایی از این برنامه :

در مورد برنامه درون اکتورز استودیو (Inside the Actors Studio)

این برنامه به عنوان یک سمینار تلویزیونی برای هنرجویان مدرسه‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو آغاز شد؛ و در اصل فعالیت مشترک اکتورز استودیو و نیواسکول، در سال ۱۹۹۴، همراه با پل نیومن مدیر اسبق اکتورز استودیو به عنوان اولین مهمان برنامه بود، و خیلی زود به مهمترین برنامه‌ی شبکه‌ی براوو مبدل شد. در ابتدا در سالن اجتماعات Tishman نیواسکول در دهکده‌ی گرین‌ویچ نیویورک ضبط می‌شد، و بعد از آن به مکان فعلی یعنی مرکز هنری مایکل شیمل در دانشگاه پیس نیویورک منتقل شد. این برنامه به عنوان سمیناری برای دانشجویان دانشکده‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو در دانشگاه پیس ارائه شده است.

در این برنامه در قیاس با مصاحبه‌های معمول با سلبریتی‌ها، مصاحبه‌ها ریتم کندتری دارند. بنابراین دوربین‌ها معمولاً چند ساعت گفت‌وگو را ضبط می‌کنند ، که بعداً به اندازه‌ی یک یا دو ساعت تدوین می‌شوند. نتیجه، همانطور که در مقاله‌ی نیویورک‌تایمز بیان شد: «روی صندلی مهمان آقای لیپتون‌‌، بازیگران مدتی از ستاره بودن دست می‌کشند و هنرمند و معلم می‌شوند.» این مصاحبه‌ها توسط سؤالاتی لیپتون روی کارت‌های مشهور خود دارد پیش می‌روند، که گاهی اوقات دانش و تحقیق خوب وی در مورد زندگی میهمانان را نشان می‌دهد، که اغلب، برخی از آنها را شگفت‌زده می‌کند.

ای.ای.گیل منتقد ساندی تایمز در نقد و بررسی خود بر این برنامه نوشت: «قالب این برنامه ساده و به طرز احمقانه‌ای الهام‌بخش است. اکتورز استودیو مدرسه‌ی هنرهای نمایشی در نیویورک است که توسط استانیسلاوسکی و متد او به شهرت رسیده (اگرچه این برنامه جای دیگری فیلمبرداری شده است) این برنامه‌ها به طور مشخص مسترکلاس‌هایی برای دانشجویان محسوب می‌شوند. هوشمندی برنامه در غروری است که به مهمانان می‌دهد، کسانی که بزرگترین و خودمحورترین بازیگران و سازندگان تئاتر و سینما هستند. افرادی که برای صحبت با دیگران بیش از اندازه بزرگ هستند، با «درون اکتورز استودیو» صحبت می‌کنند. آنها باور دارند که چیزی را برمی‌گردانند و مرواریدهای گران‌بهای بینش را به نسل جدید ارائه می‌دهند. و چه کسی خوب به نظر نمی‌رسد وقتی آن را به دانشجویان علاقمند منتقل می‌کند؟ در حقیقت، این صرفاً یک برنامه‌ی گفت‌وگو محور است، اما پوشش آموزش نسل‌های آینده، به طور زیبنده‌ای برافراشته شده است، بنابراین همه با لبخند حاضر شده و صحبت می‌کنند»

بیوگرافی مهمان برنامه : ووپی گلدبرگ

ووپی گلدبرگ که اسم واقعی‌اش کارن ایلین جانسونه، تو منطقه چلسی منهتن در تاریخ ۱۳ نوامبر ۱۹۵۵ به دنیا اومد. مادرش، اما (هریس)، معلم و پرستار بود، و پدرش، رابرت جیمز جانسون جونیور، کشیش بود. اجداد اخیر وپی از جورجیا، فلوریدا و ویرجینیا بودن. اون توی یک سالن تشییع جنازه کار می‌کرد و به عنوان آجرچین هم فعالیت داشت، همزمان با این‌ها نقش‌های کوچک توی برادوی بازی می‌کرد. بعدش رفت کالیفرنیا و با گروه‌های بداهه کار کرد، از جمله گروه Spontaneous Combustion، و کم‌کم مهارت‌های کمدین استندآپ شدن رو پرورش داد. ووپی معروف شد وقتی یه برنامه خاص توی HBO اجرا کرد و یه نمایش تک‌نفره به نام مامز میبلی اجرا کرد. در طول دوران موفقیتش، به عنوان یه استعداد خاص و آگاه اجتماعی شناخته می‌شد، با دیدگاه‌های لیبرال و روشنفکرانه. یکی از دوست‌پسرهای معروفش Ted Danson و Frank Langella بودن. ووپی سه بار ازدواج کرد و یه بار هم معتاد مواد مخدر بود.

اولین نقش بزرگ سینمایی وپی توی فیلم The Color Purple در سال ۱۹۸۵ بود. اون خیلی تحسین منتقدا رو برانگیخت و نامزدی اسکار گرفت براش و خیلی زود ستاره شد. بعدش در دهه ۸۰، فیلم‌هایی ساخت که بعضی‌شون خیلی مورد استقبال نبودن، بیشتر فیلم‌هاش فرمولی بودن و خارج از استانداردهای رایج، مثل Burglar  (۱۹۸۷)، The Telephone (۱۹۸۸) و Jumpin’ Jack Flash (۱۹۸۶). اما اون با نقش برنده اسکارش در فیلم Ghost (۱۹۹۰)، که خیلی پرفروش بود، جای خودش رو توی دل مردم و هالیوود پیدا کرد و تبدیل شد به یه اسم آشنا و محبوب. اوایل دهه ۹۰، اوج شهرتش بود، و مرتب توی سریال Star Trek: The Next Generation (۱۹۸۷) ظاهر می‌شد. خودش اعتراف کرد که خیلی طرفدار سریال اولیه Star Trek (۱۹۶۶) بوده و از فرصت بازی در “Star Trek: The Next Generation”  استقبال کرد.