اکتورز استودیو : مارک رافلو (همراه با زیرنویس فارسی)

توضیحات

مشاهده بخش هایی از این برنامه :

در مورد برنامه درون اکتورز استودیو (Inside the Actors Studio)

این برنامه به عنوان یک سمینار تلویزیونی برای هنرجویان مدرسه‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو آغاز شد؛ و در اصل فعالیت مشترک اکتورز استودیو و نیواسکول، در سال ۱۹۹۴، همراه با پل نیومن مدیر اسبق اکتورز استودیو به عنوان اولین مهمان برنامه بود، و خیلی زود به مهمترین برنامه‌ی شبکه‌ی براوو مبدل شد. در ابتدا در سالن اجتماعات Tishman نیواسکول در دهکده‌ی گرین‌ویچ نیویورک ضبط می‌شد، و بعد از آن به مکان فعلی یعنی مرکز هنری مایکل شیمل در دانشگاه پیس نیویورک منتقل شد. این برنامه به عنوان سمیناری برای دانشجویان دانشکده‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو در دانشگاه پیس ارائه شده است.

در این برنامه در قیاس با مصاحبه‌های معمول با سلبریتی‌ها، مصاحبه‌ها ریتم کندتری دارند. بنابراین دوربین‌ها معمولاً چند ساعت گفت‌وگو را ضبط می‌کنند ، که بعداً به اندازه‌ی یک یا دو ساعت تدوین می‌شوند. نتیجه، همانطور که در مقاله‌ی نیویورک‌تایمز بیان شد: «روی صندلی مهمان آقای لیپتون‌‌، بازیگران مدتی از ستاره بودن دست می‌کشند و هنرمند و معلم می‌شوند.» این مصاحبه‌ها توسط سؤالاتی لیپتون روی کارت‌های مشهور خود دارد پیش می‌روند، که گاهی اوقات دانش و تحقیق خوب وی در مورد زندگی میهمانان را نشان می‌دهد، که اغلب، برخی از آنها را شگفت‌زده می‌کند.

ای.ای.گیل منتقد ساندی تایمز در نقد و بررسی خود بر این برنامه نوشت: «قالب این برنامه ساده و به طرز احمقانه‌ای الهام‌بخش است. اکتورز استودیو مدرسه‌ی هنرهای نمایشی در نیویورک است که توسط استانیسلاوسکی و متد او به شهرت رسیده (اگرچه این برنامه جای دیگری فیلمبرداری شده است) این برنامه‌ها به طور مشخص مسترکلاس‌هایی برای دانشجویان محسوب می‌شوند. هوشمندی برنامه در غروری است که به مهمانان می‌دهد، کسانی که بزرگترین و خودمحورترین بازیگران و سازندگان تئاتر و سینما هستند. افرادی که برای صحبت با دیگران بیش از اندازه بزرگ هستند، با «درون اکتورز استودیو» صحبت می‌کنند. آنها باور دارند که چیزی را برمی‌گردانند و مرواریدهای گران‌بهای بینش را به نسل جدید ارائه می‌دهند. و چه کسی خوب به نظر نمی‌رسد وقتی آن را به دانشجویان علاقمند منتقل می‌کند؟ در حقیقت، این صرفاً یک برنامه‌ی گفت‌وگو محور است، اما پوشش آموزش نسل‌های آینده، به طور زیبنده‌ای برافراشته شده است، بنابراین همه با لبخند حاضر شده و صحبت می‌کنند»

بیوگرافی مهمان برنامه : مارک رافلو

مارک رافلو، بازیگر برنده جایزه، در ۲۲ نوامبر ۱۹۶۷، در کنوشا، ویسکانسین، به دنیا آمد. پدرش فرانک لارنس رافلو، نقاش ساختمانی و مادرش ماری رز (هبرت)، آرایشگر بود. اصل و نسب پدرش ایتالیایی و مادرش نیمی فرانسوی-کانادایی و نیمی ایتالیایی تبار است. مارک با خانواده اش به ویرجینیا بیچ، ویرجینیا نقل مکان کرد، جایی که بیشتر سال های نوجوانی خود را در آنجا گذراند. مارک بعد از دبیرستان به همراه خانواده اش به سن دیگو نقل مکان کرد و به زودی به شمال مهاجرت کرده و در نهایت در لس آنجلس ساکن شد.

مارک ابتدا در کنسرواتوار استلا آدلر کلاس‌های بازیگری گذراند و متعاقباً شرکت تئاتر Orpheus را تأسیس کرد، یک سالن Equity-Waiver، که در آن تقریباً در هر شغلی کار می‌کرد. از بازیگری، نویسندگی، کارگردانی و تهیه کنندگی گرفته تا راه اندازی چراغ ها و دکورهای اجرا برای اینکه رزومه خود را بسازد.

با حرکت به سمت سینما و تلویزیون، اولین حضور نامطلوب مارک در فیلم، نقش سرگردان کریستین در فیلم ترسناک Mirror Mirror 2: Raven Dance (1994) بود و در نقش جوی با Mirror Mirror 3: The Voyeur (1995) به مجموعه فیلم بازگشت. او در دهه ۱۹۹۰ با نقش های فرعی بیشتر در فیلم ترسناک The Dentist (1996) با بازی کوربین برنسن دیوانه به کار خود ادامه داد. سپس اجرای سرگرم کننده ای در درام مبهم The Last Big Thing (1996) داشت، نقش سوم را در کمدی جنجال برانگیز با بازی جری استیلر/آن میرا، A Fish in the Bathtub(1998) بازی کرد و در درام جنگی Ceremony… The Ritual of Love(1976) به کارگردانی آنگ لی هم بازی داشت.

نزدیک به یک دهه برای گذران زندگی بار متصدی بار شد و آنقدر دلسرد شد که آن را رها کرد، یک ملاقات اتفاقی و همکاری با نمایشنامه‌نویس/فیلمنامه‌نویس کنت لونرگان همه چیز را تغییر داد. رافلو در سال ۱۹۹۶ در نمایش لونرگان در آف برادوی “این جوانی ماست”، که داستانی درباره جوانان مشکل دار بود به موفقیت رسید. این منجر به دریافت نقش اول مرد در فیلم درام برنده اسکار لونرگان، یعنی می‌توانی روی من حساب کنی (۲۰۰۰) شد، با بازی در نقش برادر بداخلاق لورا لینی. این اجرا نقدهای تحسین برانگیزی را برانگیخت و باعث مقایسه او با مارلون براندو شد.