اکتورز استودیو : راسل کرو (همراه با زیرنویس فارسی)

توضیحات

مشاهده بخش هایی از این برنامه :

در مورد برنامه درون اکتورز استودیو (Inside the Actors Studio)

این برنامه به عنوان یک سمینار تلویزیونی برای هنرجویان مدرسه‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو آغاز شد؛ و در اصل فعالیت مشترک اکتورز استودیو و نیواسکول، در سال ۱۹۹۴، همراه با پل نیومن مدیر اسبق اکتورز استودیو به عنوان اولین مهمان برنامه بود، و خیلی زود به مهمترین برنامه‌ی شبکه‌ی براوو مبدل شد. در ابتدا در سالن اجتماعات Tishman نیواسکول در دهکده‌ی گرین‌ویچ نیویورک ضبط می‌شد، و بعد از آن به مکان فعلی یعنی مرکز هنری مایکل شیمل در دانشگاه پیس نیویورک منتقل شد. این برنامه به عنوان سمیناری برای دانشجویان دانشکده‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو در دانشگاه پیس ارائه شده است.

در این برنامه در قیاس با مصاحبه‌های معمول با سلبریتی‌ها، مصاحبه‌ها ریتم کندتری دارند. بنابراین دوربین‌ها معمولاً چند ساعت گفت‌وگو را ضبط می‌کنند ، که بعداً به اندازه‌ی یک یا دو ساعت تدوین می‌شوند. نتیجه، همانطور که در مقاله‌ی نیویورک‌تایمز بیان شد: «روی صندلی مهمان آقای لیپتون‌‌، بازیگران مدتی از ستاره بودن دست می‌کشند و هنرمند و معلم می‌شوند.» این مصاحبه‌ها توسط سؤالاتی لیپتون روی کارت‌های مشهور خود دارد پیش می‌روند، که گاهی اوقات دانش و تحقیق خوب وی در مورد زندگی میهمانان را نشان می‌دهد، که اغلب، برخی از آنها را شگفت‌زده می‌کند.

ای.ای.گیل منتقد ساندی تایمز در نقد و بررسی خود بر این برنامه نوشت: «قالب این برنامه ساده و به طرز احمقانه‌ای الهام‌بخش است. اکتورز استودیو مدرسه‌ی هنرهای نمایشی در نیویورک است که توسط استانیسلاوسکی و متد او به شهرت رسیده (اگرچه این برنامه جای دیگری فیلمبرداری شده است) این برنامه‌ها به طور مشخص مسترکلاس‌هایی برای دانشجویان محسوب می‌شوند. هوشمندی برنامه در غروری است که به مهمانان می‌دهد، کسانی که بزرگترین و خودمحورترین بازیگران و سازندگان تئاتر و سینما هستند. افرادی که برای صحبت با دیگران بیش از اندازه بزرگ هستند، با «درون اکتورز استودیو» صحبت می‌کنند. آنها باور دارند که چیزی را برمی‌گردانند و مرواریدهای گران‌بهای بینش را به نسل جدید ارائه می‌دهند. و چه کسی خوب به نظر نمی‌رسد وقتی آن را به دانشجویان علاقمند منتقل می‌کند؟ در حقیقت، این صرفاً یک برنامه‌ی گفت‌وگو محور است، اما پوشش آموزش نسل‌های آینده، به طور زیبنده‌ای برافراشته شده است، بنابراین همه با لبخند حاضر شده و صحبت می‌کنند»

بیوگرافی مهمان برنامه : راسل کرو

راسل ایرا کرو، در ولینگتون نیوزلند متولد شد، از والدینی با نام‌های جوسلین ایوون (ومیس) و جان الکساندر کرو، که هر دو دکور فیلم‌ها را می‌ساختند. پدربزرگ مادری وی، استنلی ومیس، فیلمبردار بود. تبار نزدیک کرو، ولزی (جایی که پدربزرگ پدری او در ورکسام متولد شد) انگلیسی، ایرلندی، اسکاتلندی، نروژی، سوئدی، ایتالیایی و مائوری است (یکی از اجداد مادری او ارانا پوتیپوتی هایس هیهی مائوری بود)

وقتی که راسل کوچک بود، خانواده‌ی او به استرالیا مهاجرت کرده و در سیدنی مستقر شدند، و راسل خیلی زود به بازیگری علاقمند شد. او کارش را به عنوان بازیگر کودک در سریال‌های تلویزیونی استرالیا آغاز کرد، اما اولین موفقیتش با دو فیلم حاصل شد، اولین فیلم «Romper Stomper» (۱۹۹۲)، باعث شد که نامش در صنعت فیلم استرالیا و کشورهای همسایه شناخته شود. و فیلم دوم «The Sum of Us» (۱۹۹۴) به او کمک کرد که تا اندازه‌ای در آمریکا هم دیده شود. شارون استون از بازی او در فیلم «Romper Stomper» (۱۹۹۲) شنیده بود، و او را برای بازی در فیلمش «سریع و مرده» (۱۹۹۵) می‌خواست. اما فیلمبرداری «The Sum of Us» (۱۹۹۴) تازه شروع شده بود، گفته شده که شارون استون فیلمبرداری فیلمش را به خاطر راسل کرو به عنوان هفت‌تیرکش فیلم، متوقف کرده است. وقتی که «سریع و مرده» (۱۹۹۵) را به عنوان اولین فیلم آمریکایی‌اش در چنته‌ی خود داشت، دومین فیلم نیز به زودی به او پیشنهاد شد. «چیره‌دستی» (۱۹۹۵) با بازی دنزل واشینگتن، که راسل کرو را در نقش یک قاتل زنجیره‌ای مجازی به نام SID 6.7 قرار می‌داد، نقشی دور و بی‌شباهت به هرآنچه که تا آن زمان بازی کرده بود. «چیره‌دستی» (۱۹۹۵) یک فیلم علمی‌تخیلی فانتزی و اغراق‌آمیز و جذاب بود که باز هم در را به روی پیشنهاد آمریکایی بیشتر برای راسل کرو گشود. «محرمانه‌ی لس‌آنجلس» (۱۹۹۷)، سومین فیلم آمریکایی راسل، شهرت و توجهی در ایالات متحده برای او به ارمغان آورد که هوادارانش احساس می‌کردند که او از ابتدا سزاوارش است. با اینکه این بار نامزدی اسکار را از دست داده بود، به نظر نمی‌رسید که متوقف شده باشد و برای اولین بازی در فیلم‌های شرکت والت دیزنی قرار داد امضا کرد و در فیلم «معما، آلاسکا» (۱۹۹۹) نقش‌آفرینی کرد. او برای بازی در فیلم «گلادیاتور» (۲۰۰۰) به موفقیت و جوایز بیشتری رسید، فیلمی که برای آن جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد را به دست آورد، او همچنین در فیلم «یک ذهن زیبا» (۲۰۰۱) نیز ایفای نقش کرده است.