اکتورز استودیو : گری سینایس (همراه با زیرنویس فارسی)

توضیحات

مشاهده بخش هایی از این برنامه :

در مورد برنامه درون اکتورز استودیو (Inside the Actors Studio)

این برنامه به عنوان یک سمینار تلویزیونی برای هنرجویان مدرسه‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو آغاز شد؛ و در اصل فعالیت مشترک اکتورز استودیو و نیواسکول، در سال ۱۹۹۴، همراه با پل نیومن مدیر اسبق اکتورز استودیو به عنوان اولین مهمان برنامه بود، و خیلی زود به مهمترین برنامه‌ی شبکه‌ی براوو مبدل شد. در ابتدا در سالن اجتماعات Tishman نیواسکول در دهکده‌ی گرین‌ویچ نیویورک ضبط می‌شد، و بعد از آن به مکان فعلی یعنی مرکز هنری مایکل شیمل در دانشگاه پیس نیویورک منتقل شد. این برنامه به عنوان سمیناری برای دانشجویان دانشکده‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو در دانشگاه پیس ارائه شده است.

در این برنامه در قیاس با مصاحبه‌های معمول با سلبریتی‌ها، مصاحبه‌ها ریتم کندتری دارند. بنابراین دوربین‌ها معمولاً چند ساعت گفت‌وگو را ضبط می‌کنند ، که بعداً به اندازه‌ی یک یا دو ساعت تدوین می‌شوند. نتیجه، همانطور که در مقاله‌ی نیویورک‌تایمز بیان شد: «روی صندلی مهمان آقای لیپتون‌‌، بازیگران مدتی از ستاره بودن دست می‌کشند و هنرمند و معلم می‌شوند.» این مصاحبه‌ها توسط سؤالاتی لیپتون روی کارت‌های مشهور خود دارد پیش می‌روند، که گاهی اوقات دانش و تحقیق خوب وی در مورد زندگی میهمانان را نشان می‌دهد، که اغلب، برخی از آنها را شگفت‌زده می‌کند.

ای.ای.گیل منتقد ساندی تایمز در نقد و بررسی خود بر این برنامه نوشت: «قالب این برنامه ساده و به طرز احمقانه‌ای الهام‌بخش است. اکتورز استودیو مدرسه‌ی هنرهای نمایشی در نیویورک است که توسط استانیسلاوسکی و متد او به شهرت رسیده (اگرچه این برنامه جای دیگری فیلمبرداری شده است) این برنامه‌ها به طور مشخص مسترکلاس‌هایی برای دانشجویان محسوب می‌شوند. هوشمندی برنامه در غروری است که به مهمانان می‌دهد، کسانی که بزرگترین و خودمحورترین بازیگران و سازندگان تئاتر و سینما هستند. افرادی که برای صحبت با دیگران بیش از اندازه بزرگ هستند، با «درون اکتورز استودیو» صحبت می‌کنند. آنها باور دارند که چیزی را برمی‌گردانند و مرواریدهای گران‌بهای بینش را به نسل جدید ارائه می‌دهند. و چه کسی خوب به نظر نمی‌رسد وقتی آن را به دانشجویان علاقمند منتقل می‌کند؟ در حقیقت، این صرفاً یک برنامه‌ی گفت‌وگو محور است، اما پوشش آموزش نسل‌های آینده، به طور زیبنده‌ای برافراشته شده است، بنابراین همه با لبخند حاضر شده و صحبت می‌کنند»

بیوگرافی مهمان برنامه : گری سینایس

گری آلن سینیس در بلو آیلند، ایلینوی متولد شد. مادرش مایلز اس (آلسیپ) و پدرش رابرت ال. او سینیس تدوینگر فیلم بودند. او تبار ایتالیایی (از پدربزرگ پدری اش)، انگلیسی، اسکاتلندی، ایرلندی، فرانسوی، آلمانی و سوئدی دارد. خانواده او به هایلند پارک نقل مکان کردند، جایی که او در دبیرستان تحصیل کرد. او مثل یک شورشی بود، در گروه‌های موسیقی می‌نواخت، اما توجه چندانی به مدرسه نداشت.

گری و برخی از دوستانش سر شوخی برای «داستان وست ساید» تست دادند، اما گری تا پایان کار، به حرفه بازیگر برای تمام عمر علاقه مند شد. گری عشق خود به تئاتر را مدیون معلم نمایش خود، باربارا پترسون می داند. در سال ۱۹۷۴، گری، تری کینی و جف پری شرکت تئاتر Steppenwolf را در شیکاگو تأسیس کردند. این شرکت که در ابتدا در زیرزمین کلیسا اجرا میکرد، رشد کرد و در منطقه شیکاگو به جایگاه بزرگی دست یافت. گری علاوه بر بازی در بسیاری از نمایش‌ها، برخی از برجسته‌ترین آثار استپن ولف از جمله «غرب واقعی» سم شپرد را کارگردانی کرد. این شرکت اولین حضور آف برادوی خود از آن اثر را، با بازی گری و جان مالکوویچ اجرا برد، و بعد اولین حضور خود در برادوی را با “خوشه های خشم” در تئاتر کورت در سال ۱۹۹۰ انجام داد. حرفه گری در هالیوود هم بر روی صندلی کارگردان و با ساخت دو قسمت از سریال تلویزیونی شیک Crime   Story (1986) آغاز شد و پس از آن در سال ۱۹۸۸ فیلم سینمایی Miles from Home (1988)  با بازی ریچارد گیر ساخته شد. اولین فیلم بلند گری به عنوان بازیگر، افسانه ای جنگ جهانی دوم، نیمه‌شبی آرام در سال ۱۹۹۲ بود. در آن سال هم گری توانست استعداد بازیگری و کارگردانی خود را با فیلم تحسین شده موش‌ها و آدم‌ها (۱۹۹۲) ترکیب کند. با این حال، اولین بازی که واقعاً توسط مردم شناخته شد در سال ۱۹۹۴ بود. او در مینی سریال پرفروش The Stand (1994)  ایفای نقش کرد و پس از آن به سرعت بازی شجاعانه‌اش در نقش «ستوان دان» در فارست گامپ (۱۹۹۴) را انجام داد. بازی او در نقش یک جانباز معلول و شکنجه شده از نظر عاطفی برای گری جوایز متعدد و نامزدی اسکار به ارمغان آورد. سال پرمشغله ۱۹۹۴ تا سال ۱۹۹۵ هم ادامه پیدا کرد، ابتدا با تام هنکس در آپولو ۱۳ (۱۹۹۵) همبازی شد و سپس در فیلم ترومن (۱۹۹۵) از HBO بازی کرد که برایش گلدن گلوب و جوایز انجمن بازیگران سینما و نامزدی امی را به همراه داشت.