بن‌بست مکزیکی چیست؟ - تارانتینو، جان وو و تیلور شریدان چطور یک بن‌بست مکزیکی رو کارگردانی می‌کنند؟
بن‌بست مکزیکی یعنی چی ؟ در این ویدئو ما سه نمونه از مشهور ترین بن‌بست های مکزیکی تاریخ سینما ، در فیلم های Reservoir Dogs، Face Off، و Wind River رو تجزیه تحلیل می‌کنیم ،و بررسی می‌کنیم که کوئنتین تارانتینو، جان وو، و تیلور شریدان چطور این صحنه‌های تیراندازی به یاد ماندنی رو کارگردانی کرده‌اند .
«بن‌بست مکزیکی» یکی از اصلی ترین عناصر ژانرهای اکشن و جنایی است. اما بن‌بست مکزیکی چیه و چه تفاوتی با بن بست به صورت سنتی داره؟ در این ویدیو، تفاوت کلیدی بین این دو موقعیت که معمولاً با هم اشتباه گرفته میشن رو توضیح می‌دیم . ما برای مطالعه این مبحث، بن‌بست های مکزیکی کارگردانایی که به خاطر صحنه های پرتنش و مرگبارشون شناخته میشن ، یعنی کوئنتین تارانتینو، جان وو و تیلور شریدان رو تجزیه تحلیل می‌کنیم - هدف ما برجسته کردن تکنیک‌های فیلم‌سازی هستش که هر کسی میتونه ازشون برای خلق بن‌بست‌های مکزیکی تاثیرگذار استفاده کنه .
خیلی خب ، بیاید ببینیم بن‌بست مکزیکی از نظر کوئنتین تارانتینو چیه ؟ خیلی از فیلم‌هایی که فقط نویسندگی اونارو برعهده داشته مثل (عشق حقیقی و قاتلین بالفطره ) و خیلی از فیلم هایی که کارگردانشون هم بوده ( مثل پالپ فیکشن ، بیل را بکش و حرامزاده های لعنتی ) نمونه های تمام عیاری از بن بست مکزیکی رو دارن . اما ما فعلا برای ویدئوی امروز ، یکی از اولین فیلم های اون رو بررسی خواهیم کرد: صحنه بن بست مکزیکی در فیلم سگ های انباری. به طور کلی، شاید بشه سبک فیلمبرداری تارانتینو در این صحنه رو به بهترین وجه با صفت "عینی و خنثی" توصیف کرد. به عبارت دیگر، تکنیک‌هایی که اون به کار می‌بره ، مثل دوربین ثابت، عمق میدان زیاد و فقدان موسیقی، به ایجاد موقعیتی برای مخاطب کمک میکنه که در اون ما به ناظران منفعلی بر قتل عامی اجتناب‌ناپذیر تبدیل می‌شیم.
این شیوه ، برعکس رویکردیه که جان وو در صحنه بن بست مکزیکی فیلم تغییر چهره ( Face/Off ) استفاده میکنه . در این صحنه ، وو تکنیک های سینمایی و بسیار سبک پردازی شده ای رو انتخاب می کنه . وو برای هماهنگی با پیش فرض اصلی فیلم، از حرکت آهسته، اندازه های مختلف نما، موسیقی متن دراماتیک و حرکت پویای دوربین استفاده می کنه . نتیجه نهایی یک درگیری نمایشی پر زرق و برق، پرتنش و دراماتیکه.
و سرانجام می‌رسیم به صحنه «بن بست مکزیکی در فیلم رودخانه ویند (Wind River) » به نویسندگی و کارگردانی تیلور شریدان،که حد وسطی بین تارانتینو و ووه هستش . نحوه فیلمبرداری در این صحنه بسیار ذهنی و گیج کننده تره - که مخاطب رو مستقیماً وسط هرج و مرج قرار می ده. اون این کار رو با دوربین روی دست انجام می‌ده، بارها از خط 180 درجه عبور میکنه و طراحی لباس شخصیت‌ها رو طوری انجام داده که تشخیص اینکه کی به کیه دشوار میشه. با انجام این کار، نه یک فاصله خنثی تا رویداد مثل بن‌بست مکزیکی فیلم سگ های انباری داریم ، نه یک شیوه سبک پردازی مجزا مثل بن بست مکزیکی فیلم تغییر چهره .
این ها تنها سه روش از میان روش های فراوان کارگردانی صحنه های بن بست مکزیکی هستند.
