تحلیل جوکر - مقایسه هیث لجر ، نیکلسون و واکین فینیکس به عنوان ویلن ( شرور )
جوکر ، شروری است که همه ما او را می شناسیم . خواه بتمن تیم برتون ، شوالیه تاریکی کریستوفر نولان یا آخرین تفسیر تاد فیلیپس در جوکر (2019) را دیده باشید - ما لباس جوکر ، آرایش جوکر و البته خنده جوکر را می شناسیم . اما چه اتفاقی می افتد که کارگردانانی مانند نولان ، برتون و فیلیپس دست روی این شرور آیکونیک (نمادین) میگذارند ؟
این مقاله ویدئویی در مورد آزادی هنری* است و و اینکه چگونه فیلمسازان مختلف ، هسته اصلی "شاهزاده دلقک جرم و جنایت / جوکر " را گرفته اند و او را را متناسب با دیدگاه خاص خود فرم داده اند . صورت سفید ، لب های قرمز ، موهای سبز و کت و شلوار بنفش ثابت هستند (در بیشتر موارد) اما کاراکتر ها و شخصیت های پشت این لباس و آرایش نمادین ، بسیار با هم متفاوت اند .
اولین مثال ما ، درباره تیم برتون است که جک نیکلسون را در نقش جوکر در بتمن (1989) هدایت میکند . در اینجا ما یک تبهکار دیوانه - جوکر (جک ناپیر) - داریم که به شدت به نسخه اصلی جوکر متمایل است - هم از جنبه تمایل به آدم کشی و هم فکاهی . در شوالیه تاریکی و نسخه کریستوفر نولان از جوکر ، هیث لجر ، هرج و مرج و آشوب غیر قابل پیش بینی و جدی تری را به میان می آورد . و اخیراً ، جوکری که واکین فینیکس بازی کرد ، یک شرور اتفاقی و تصادفی است - محصول یک سیستم شکست خورده در برداشت تقریباً تجدیدنظرطلبانه تاد فیلیپس .
چگونه همه این تفاسیر و تعابیر از جوکر در دنیای مربوط به آنها میگنجد ؟ و چگونه این ادغام شخصیت انجام میشود ؟ اگر یک شرور ( ویلن ) وجود داشته باشد که مستعد شخصیت های متعدد باشد ، آن جوکر است .
* artistic license
آزادی هنرمند برای تغییر دادن واقعیت یک داستان یا نقاشی یا هرچیزی و اضافه کردن چیزی به آن بنا بر ذوق شاعرانه و هنری خود .
