جوجو خرگوشه - نحوه کارگردانی یک صحنه ای که باعث یکه خوردن مخاطب شود * ( دفترچه کارگردان )
* به فارسی معادلی ندارد ، اتفاقی تکان دهنده / که باعث جا خوردن مخاطب میشود و بیننده انتظارش را نداشته .Gut-Punch
جوجو خرگوشه ( 2019 ) نه تنها یکی از بهترین فیلم های سال است ، بلکه حتی شاید یکی از عاطفی ترین ترین صحنه های حافظه اخیر ما را نیز داشته باشد . فقط "آنچه" در این صحنه ی جوجو خرگوشه اتفاق می افتد مهم نیست ، بلکه اینکه "چگونه" تایکا وایتیتی ، نویسنده / کارگردان ، ما را برای جا خوردن و شوکه شدن آماده می کند و صحنه را با استفاده از موتیف های بصری ، روایی و تماتیک ( موضوعی ) هدایت می کند مهم است .
جوجو خرگوشه درباره چیست ؟ جوجو ( رومن گریفین دیویس ) جوانی گمراه هیتلری است که با مادرش رزی ( اسکارلت جوهانسون ) در جنگ جهانی دوم آلمان زندگی می کنند . در این فیلم سم راکول ، ربل ویلسون ، استیون مرچنت و خود تایکا وایتیتی نیز در نقش آدولف هیتلر ، حضور دارند . این کمدی ساطیر ، بسیاری از جریانات احساسی مثل بی گناهی ، معصومیت و ازادی را نمایش میدهد - همانطور که فیلم های دیگر تایکا وایتیتی مانند پسر (2010) و شکار انسان‌های سرگردان (2016) به آنها معروف هستند . اما جوجو خرگوشه مستقیماً در قلب آدم نفوذ می کند .
موتیف به هر عنصری گفته می شود که در یک فیلم تکرار شده و دارای اهمیت است . در جوجو خرگوشه ، ما موتیف های بصری مانند پروانه ها و کفش های گره خورده داریم که ناچیز و کم اهمیت به نظر می رسند ، اما در واقع نقش مهمی در تعیین تأثیر عاطفی نقطه اوج فیلم دارند . اگر ما ، از تایکا وایتیتی ، در این تحلیل جوجو خرگوشه ، فقط بتوانیم یک چیز بسیار مهم یاد بگیریم ، آن ، چگونگی استفاده از موتیف و سرنخ ها برای ایجاد لحظه ای ویرانگر است.
