جیمز کامرون چگونه صحنه غرق شدن تایتانیک را کارگردانی کرد – ست ها، تجهیزات و جلوه های ویژه توضیح داده می شود.
ساخت صحنه غرق شدن تایتانیک – تجزیه و تحلیل این شگفتی از جلوه های عملی ترکیب شده با سی جی آی-تصاویر ساخته شده کامپیوتری- پیشرفته برای بازسازی یکی از غم انگیزترین رویدادهای قرن بیستم.
ساخت صحنه غرق شدن تایتانیک
تایتانیک جیمز کامرون کاملاً شناخته شده است. وسعت و بودجه فیلم او تنها با ساخت خود ماکت تایتانیک برابر بود. اما جذاب ترین جنبه ساخت تایتانیک ترکیبی از ست های عظیم، جلوه های ویژه کاربردی و سی جی آی پیشرفته بود. آنها با هم نوعی منظره را تولید کردند که شاید هالیوود دیگر هرگز آن را به همان شکل نسازد. در این ویدیو، ما بر روی صحنه غرق شدن تایتانیک و داستان باورنکردنی پشت ساخت آن تمرکز خواهیم کرد.
اول، موضوع خود ست ها وجود داشت. در یک استودیوی کاملاً جدید که در روزاریتو، مکزیک، به طور خاص برای تولید تایتانیک جیمز کامرون ساخته شده است، یک ماکت تقریباً در اندازه کامل از کشتی ساخته شد. برای تطبیق با صحنه غرق شدن تایتانیک، کشتی همچنین در بخش هایی ساخته شد که می توان از آنها برای اقدامات خاصی در طول غرق شدن استفاده کرد. بخش کمان کشتی را می توان به سمت پایین کج کرد و در واقع در مخزن فرو برد. و بخش عقب بر روی یک دکل هیدرولیکی جداگانه نصب شده بود که می‌توانست آن را تا 90 درجه به سمت بالا برای فرود عمودی نهایی کشتی به داخل آب خم کند.
اما برای فیلمبرداری و نشان دادن اندازه ست، کرین-جرثقیل- دوربین به اندازه کافی بزرگ وجود نداشت.جیمز کامرون به این دلیل ناامید نشد بلکه تصمیمات بزرگتری گرفت. او دوربین‌ها را روی یک جرثقیل ساختمانی عظیم نصب کرد که می‌توانست مانند بزرگ‌ترین دالی دوربین جهان در روی مسیر ریلی حرکت کند.از کرین یک پلتفرم دیگر هم آویزان شده بود که می توانست دوربین وسکمی را که به آن متصل شده بود بالا و پایین ببرد.
برای نماهای خاصی از صحنه غرق شدن تایتانیک، از مدل های مینیاتوری استفاده شد. به عنوان مثال، هنگامی که استرن از آب بیرون می آید، از دو تکنیک قدیمی برای کمک به ارائه و نمایش توهم مورد نظر استفاده می شود. اول، یک مینیاتور با سرعت بین 60 تا 75 فریم در ثانیه فیلمبرداری شد و دوم، یک شات پیش‌زمینه از بازیگران سیاهی لشکر شناور در آب ، زیر آن گرفته شد.
همچنین، به روش معمول جیمز کامرون، آنها در سال 1997 محدودیت‌های آنچه را که سی جی آی می‌توانست انجام دهد را تحت فشار قرار دادند. این شامل یکی از اولین استفاده‌ها از نمایش‌های ضبط حرکت-موشن کپچر-، اقیانوس دیجیتالی، و ترکیب کردن ست عملی با مینیاتورها و بخش‌های ساخته شده توسط کامپیوتر کشتی بود.ست با اندازه کامل را فقط می‌شد تا 6 درجه کج کرد، بسیار کم‌عمق‌تر از آنچه مورد نیاز بود. بنابراین، یک راه حل ساده پیدا شد – زاویه داچ برای دوربین و استفاده از یک خط آب/افق جدید.
در مجموع، صحنه غرق شدن تایتانیک شگفت انگیز است. از تکنیک های قدیمی تا جلوه های بصری انقلابی، شاید اوج جادوی فیلم های هالیوود باشد. متأسفانه، از آنجایی که سی جی آی این روزها تقریباً می تواند هر کاری انجام دهد، این نوع فیلم سازی ممکن است در کنار جک و تایتانیک بدبخت غرق شده باشد.
