علت علاقه بیش از حد برادران کوئن به موتیف میز در کارهایشان- نحوه ایجاد مضامین (تم ) با موتیف
مضمون ( تم ) ، نمادگرایی ( سمبولیسم ) ، موتیف - این ها می توانند مفاهیم دشواری باشد که بتوانید به سرعت از آن ها سر در بیاورید و در کار استفاده کنید . اگرچه در ساخت فیلم و نظریه فیلم ، آنها عناصری هستند که در داستان سرایی شما ، لایه و عمق ایجاد می کنند . این فراتر از نما / نمای معکوس همیشگی است . برادران کوئن قدرت تم ، نمادگرایی و موتیف را کاملا درک کرده اند و ما می توانیم آن را در طول کار حرفه ای آنها به وضوح ببینیم . در این مقاله ویدیویی ، ما فقط به یکی از این موتیف های بصری که تقریباً در هر فیلم برادران کوئن یافت می شود ، توجه خواهیم کرد : میزها
برای اکثر مردم ، میز کار صرفا یک بخشی از مبلمان کاربردی است . اما به نظر می رسد منظور آنها در جهان برادران کوئن تماما چیز دیگری است . در فیلم هایی مانند فارگو ، جایی برای پیرمردها نیست ، تصنیف باستر اسکراگز ، لبوفسکی بزرگ و دیگر فیلم ها ، میزها به نمادهای قدرت تبدیل می شوند. در بسیاری از موارد ، برادران کوئن به سمت صحنه هایی که در آن طرف میز اتفاق می افتد گرایش دارند . یک کاراکتر چیزی می خواهد و شخصی که پشت میز است قدرت این را دارد که آن را به او بدهد (اما معمولاً نمی خواهد و این کار را نمیکند / یک نوع بازی قدرت ) . این شخصیت ها ، شخصیت هایی هستند که به دنبال کنترل زندگی خود هستند اما اغلب توسط کسی که پشت میز کار نشسته است نادیده گرفته میشوند .
اما این ایده یک روی دیگر و جنبه معکوس دیگر هم دارد : گاهی اوقات ، شخصی که پشت میز است ، فهمیده که قدرتش در حال از دست رفتن و نابودی است . برای این شخصیت ها ، میز کار به یک توهم قدرت تبدیل می شو د. بنابراین ، با این اوصاف ، چگونه این موضوع به تم یا مضمون اشاره می کند ؟
موتیف میز و نمادگرایی قدرت ، ما را بر آن می دارد تا تم اصلی فیلم های برادران کوئن را نه از طریق بررسی جداگانه هرکدام از فیلم های آن ها ، بلکه به صورت عمیق شدن بر کل فیلموگرافی آن ها مسلط شویم و همه جانبه به آن ها نگاه کنیم . از آنجا که اکثر شخصیت های جلوی میز و پشت میز به همین ترتیب ، به دنبال دست گرفتن کنترل زندگی خود هستند ، می توانیم استدلال کنیم که "هیچ کس کنترل زندگی خودش را ندارد . این یک مضمون (تم ) قدرتمند است که توسط موتیف ها و نمادها خلق شده و عمق و مفهوم کار برادران کوئن را روشن می کند . کمدی های تلخ و گاه احمقانه و کارتونی آنها واقعاً به چیزی بسیار بزرگتر از هر چیزی که در چنین فیلم هایی میتوانند به آن پرداخته باشند ، اشاره دارد . و این یک درس ارزشمند در فیلمنامه نویسی ، کارگردانی و به طور کلی فیلم سازی است ."
