پارک ژوراسیک و سکانس_پلان اسپیلبرگ - چگونه می توان یک برداشت طولانی را مانند استیون اسپیلبرگ کارگردانی کرد ؟
پارک ژوراسیک (1993) آنچه در دنیای فیلمسازی ، یک موضوع احتمالی بود را تغییر داد . استیون اسپیلبرگ یک فیلم درجه ب را به یکی از بزرگترین فیلمهای پرفروش و موفق تاریخ تبدیل کرد . اما آنچه پارک ژوراسیک را به چنین فیلم خوبی تبدیل کرده است ، ارتباط چندانی با دایناسورهای واقعی ندارد . اکثریت قریب به اتفاق پارک ژوراسیک بدون دایناسور است ، پس در این صورت چه چیزی برای ما باقی میماند؟
توسعه شخصیت (پرورش کاراکتر )؟، اکسپوزیشن علمی ؟ یا مثلا مضامینی مربوط به وظایف والدین ؟نه ، چیزی که پارک ژوراسیک را بسیار خوب و موفق می کند این است که استیون اسپیلبرگ میداند که چگونه فیلم برداری و زبان فیلم می توانند هر صحنه را جذاب و گیرا کنند . در این تجزیه و تحلیل پارک ژوراسیک ، ما می خواهیم فیلمبرداری استیون اسپیلبرگ ، به ویژه برداشت های طولانی او و تکنیک های حرکت دوربین را بررسی کنیم . تاکنون ، شما احتمالاً درباره سبک فیلم سازی استیون اسپیلبرگ به اندازه کافی آگاهی دارید تا بدانید که او یک برداشت طولانی خوب را دوست دارد . زمانی که که اکثر فیلمسازان یک کاورج آسان و ساده فیلمبرداری می کنند ، اسپیلبرگ یک صحنه دیالوگ ساده را میگیرد و با استفاده از تکنیک های دینامیک حرکت دوربین ، آن را در یک برداشت طولانی می گیرد . اما چرا؟ آیا او فقط می خواهد خودنمایی کند یا واقعا تکنیک های ارزشمند سینمایی پشت این کار به نمایش گذاشته شده است؟
آن صحنه ای را در نظر بگیرید که جان (ریچارد آتنبورو) باید یان مالکوم (جف گلدبلوم) و الی ساتلر (لورا درن) را برای پلن "خاموش کردن سیستم" متقاعد کند . ”اسپیلبرگ از بلاکینگ ، صحنه پردازی (استیجینگ) و حرکات دوربین ساده استفاده می کند. ، تا آن برداشت طولانی را با 4 نوع چینش به صورت پویا ضبط کند . او نه تنها با فیلمبرداری این سکانس در یک تک برداشت ، در زمان صرفه جویی کرد ، بلکه یک صحنه دیالوگ دار بالقوه خشک و خسته کننده را جذاب تر کرد . همانطور که جان نحوه کار نقشه خود را توضیح می دهد ، دوربین به سمت او کشیده می شود و ما مخاطبان نیز درگیر و جذب پلن او میشویم . این تکنیک های فیلم سازی متمرکز بر بلاکینگ ، استیجینگ ، حرکات دوربین و قاب بندی ، عناصر اصلی ساخت زبان فیلم هستند . و این را هیچ کس بهتر از استیون اسپیلبرگ نمی فهمد .
