آشنایی با تئاتر ابزورد: ۶ نمایشنامه پوچ‌گرا

آشنایی با تئاتر ابزورد: ۶ نمایشنامه پوچ‌گرا

تئاتر «ابزورد یا پوچی» یک ژانر تئاتر است که به بررسی اگزیستانسیالیسم و ​​شرایط انسانی می‌پردازد.

فهرست مطالب:

• تئاتر ابزورد چیست؟
• شرح مختصری از تاریخچه تئاتر ابزورد
• ۶ نمایشنامه مهم در تئاتر ابزورد

تئاتر ابزورد چیست؟

تئاتر ابزورد یک ژانر در تئاتر است که در اواسط قرن بیستم در پاریس آغاز شد و به شهر نیویورک گسترش یافت. این ژانر از فلسفه اگزیستانسیالیستی الهام می گرفت، به ویژه مقاله فیلسوف «آلبر کامو» به نام اسطوره سیزیف، که در آن کامو نوشته بود که پوچ گرایی، وجود انسان را تعریف میکند. به این ترتیب وجود بی معنی است.

مارتین اسلین، منتقد، اصطلاح «تئاتر ابزورد» را در کتاب «کتاب تئاتر ابزورد» خود در سال ۱۹۶۵ ابداع کرد، و توضیح میداد که نمایشنامه‌های پوچ‌گرایانه توسط رئالیسم، طرح داستان، رشد شخصیت یا هر مفهوم سنتی از تئاتر هدایت نمی‌شوند. در عوض، تئاتر های ابزورد بر وضعیت ذهنی شخصیت‌هایی تمرکز می‌کنند که در موقعیت‌های غیرمنطقی و غیرقابل درک گرفتار شده‌اند.

شرح مختصری از تاریخچه تئاتر ابزورد:

تئاتر ابزورد، اسم یک ژانر تئاتر در دهه ۵۰ و ۶۰ است، اما عناصر پوچ گرایی در درام های یونانی، تراژیکمدی های الیزابتی و میم های و وودویل هم دیده می شدند.

• شاه اوبو: نمایشنامه «شاه اوبو» اثر آلفرد ژاری که در سال ۱۸۹۶ نوشته شد، یک نمایش عروسکی با الهام از ویلیام شکسپیر بود، که الهام بخش هنرمندان تئاتر سوررئالیست و پوچ گرا بود. این نمایشنامه دارای دیالوگ های کودکانه و بی ادبانه است و به بررسی ماهیت بی رحمانه انسان می پردازد.

• پیشگامان این سبک: برجسته ترین پیشگامان تئاتر پوچ گرا، دادائیسم و ​​سوررئالیسم در دهه ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ بودند و میخواستند واکشنی به وحشی گری جنگ جهانی اول نشان دهند. این جنبش های آوانگارد، با الهام از آموزه های عصب شناس زیگموند فروید، به دنبال کشف ذهن ناخودآگاه شکل گرفتند.

• ضد تئاتر: در دهه ۱۹۵۰، پس از ویرانی های جنگ جهانی دوم، هنرمندان شروع به شورش علیه مفاهیم سنتی تئاتر کردند و در پاسخ به جهانی که به نظر می‌رسید عاری از عقل و هدف است، چیزی را خلق کردند که نمایشنامه‌نویس اوژن یونسکو آن را «ضد تئاتر» می‌نامید. .

• نمایشنامه نویسان مهم: مارتین اسلین، منتقد تئاتر، نمایشنامه نویسان اروپایی مثل ساموئل بکت، آرتور آداموف، یوژن یونسکو، ژان ژنه و هارولد پینتر را به عنوان نمایشنامه نویسان تعیین کننده این سبک معرفی کرد. منتقدان بعدی هم نمایشنامه نویسان دیگری مثل تام استوپارد، ادوارد آلبی و فرناندو آرابال را به عنوان نمایشنامه نویسان پوچ گرا معرفی کردند.

 ۶ نمایشنامه مهم در تئاتر ابزورد:

از معروف ترین نمایشنامه های ابزورد میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

در انتظار گودو (۱۹۵۳): این نمایشنامه اثر ساموئل بکت، مسلماً مشهورترین اثر تئاتر ابزورد است. در نمایشنامه در انتظار گودو، دو ولگرد، ولادیمیر و استراگون، تمام نمایش را در انتظار ورود شخصیتی به نام گودو می‌گذرانند. آن ها بارها و بارها دیالوگ هایی را بازگو می کنند، و با اینکه سعی دارند این موقعیت را ترک کنند، اما در نهایت در همان جا گیر می کنند. در نمایشنامه، تغییر مطلوب اما ذاتاً غیرممکن است.

آخر بازی (۱۹۵۷): بکت پس از نمایشنامه در انتظار گودو ، آخر بازی را نوشت که درباره مردی نابینا و فلج و خدمتکارش است که منتظر «پایان» هستند – که میتواند به معنای پایان زندگی یا پایان نمایش باشد. این تراژیکمدی، زمانی اضطراب و ناامیدی وجودی را نمایان میکند که شرایط انسانی بی معنی را مورد کاوش قرار میدهد.

آوازخوان طاس (۱۹۵۰): آوازخوان طاس، اولین نمایشنامه یوژن یونسکو ، درباره دو خانواده در لندن است که با داستان ها و گفتگوهایی که به جایی نمی رسند، مکالمه ای بی معنی برقرار می کنند. آن ها هرگز درباره یک چیز معنادار با هم حرف نمیزنند، ارتباطی برقرار نمی کنند، یا حتی واقعاً به حرف یکدیگر گوش نمی دهند. در پایان شخصیت ها دیالوگ های ابتدای نمایش را بازگو می کنند.

کرگدن (۱۹۵۹): دیگر نمایشنامه پوچ گرای قابل توجه، کرگدن اثر یونسکو است که در شهر کوچکی در فرانسه اتفاق می افتد که ساکنان آن به جز یک مرد، آرام آرام به کرگدن تبدیل می شوند. این نمایشنامه معمولا به عنوان پاسخی به ظهور فاشیسم و ​​نازیسم در طول جنگ جهانی دوم تفسیر می شود. مسئله تنش بین ذهنیت انبوه مردم و همنوایی و اخلاق انسانی است.

بالکن (۱۹۵۷): نمایش ژان ژنه در یک فاحشه خانه در شهری بی نام و نشان در جریان یک انقلاب اتفاق می افتد. هنگامی که تأثیرگذارترین اعضای جامعه در یک قیام کشته می شوند، حامیان فاحشه خانه آن نقش ها را بر عهده می گیرند. نمایشنامه ژنه ، مسئله قدرت را بررسی می‌کند و نشان می‌دهد که حتی زمانی که با ناآرامی مواجه می‌شویم، وضعیت موجود همیشه خود را حفظ می‌کند.

جشن تولد (۱۹۵۷): اولین نمایشنامه کامل اثر هارولد پینتر، درباره جشن تولدی است که با ورود دو غریبه ترسناک مختل می شود. شخصیت‌ها غیرقابل اعتماد هستند و اغلب با خودشان تناقض دارند، و هرگز مشخص نیست که چرا این دو مرد وارد می‌شوند تا شخصیت اصلی را در روز تولدش وحشت‌زده کنند.