اکتورز استودیو : ادوارد نورتون (همراه با زیرنویس فارسی)

توضیحات

مشاهده بخش هایی از این برنامه :

در مورد برنامه درون اکتورز استودیو (Inside the Actors Studio)

این برنامه به عنوان یک سمینار تلویزیونی برای هنرجویان مدرسه‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو آغاز شد؛ و در اصل فعالیت مشترک اکتورز استودیو و نیواسکول، در سال ۱۹۹۴، همراه با پل نیومن مدیر اسبق اکتورز استودیو به عنوان اولین مهمان برنامه بود، و خیلی زود به مهمترین برنامه‌ی شبکه‌ی براوو مبدل شد. در ابتدا در سالن اجتماعات Tishman نیواسکول در دهکده‌ی گرین‌ویچ نیویورک ضبط می‌شد، و بعد از آن به مکان فعلی یعنی مرکز هنری مایکل شیمل در دانشگاه پیس نیویورک منتقل شد. این برنامه به عنوان سمیناری برای دانشجویان دانشکده‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو در دانشگاه پیس ارائه شده است.

در این برنامه در قیاس با مصاحبه‌های معمول با سلبریتی‌ها، مصاحبه‌ها ریتم کندتری دارند. بنابراین دوربین‌ها معمولاً چند ساعت گفت‌وگو را ضبط می‌کنند ، که بعداً به اندازه‌ی یک یا دو ساعت تدوین می‌شوند. نتیجه، همانطور که در مقاله‌ی نیویورک‌تایمز بیان شد: «روی صندلی مهمان آقای لیپتون‌‌، بازیگران مدتی از ستاره بودن دست می‌کشند و هنرمند و معلم می‌شوند.» این مصاحبه‌ها توسط سؤالاتی لیپتون روی کارت‌های مشهور خود دارد پیش می‌روند، که گاهی اوقات دانش و تحقیق خوب وی در مورد زندگی میهمانان را نشان می‌دهد، که اغلب، برخی از آنها را شگفت‌زده می‌کند.

ای.ای.گیل منتقد ساندی تایمز در نقد و بررسی خود بر این برنامه نوشت: «قالب این برنامه ساده و به طرز احمقانه‌ای الهام‌بخش است. اکتورز استودیو مدرسه‌ی هنرهای نمایشی در نیویورک است که توسط استانیسلاوسکی و متد او به شهرت رسیده (اگرچه این برنامه جای دیگری فیلمبرداری شده است) این برنامه‌ها به طور مشخص مسترکلاس‌هایی برای دانشجویان محسوب می‌شوند. هوشمندی برنامه در غروری است که به مهمانان می‌دهد، کسانی که بزرگترین و خودمحورترین بازیگران و سازندگان تئاتر و سینما هستند. افرادی که برای صحبت با دیگران بیش از اندازه بزرگ هستند، با «درون اکتورز استودیو» صحبت می‌کنند. آنها باور دارند که چیزی را برمی‌گردانند و مرواریدهای گران‌بهای بینش را به نسل جدید ارائه می‌دهند. و چه کسی خوب به نظر نمی‌رسد وقتی آن را به دانشجویان علاقمند منتقل می‌کند؟ در حقیقت، این صرفاً یک برنامه‌ی گفت‌وگو محور است، اما پوشش آموزش نسل‌های آینده، به طور زیبنده‌ای برافراشته شده است، بنابراین همه با لبخند حاضر شده و صحبت می‌کنند»

بیوگرافی مهمان برنامه : ادوارد نورتون

بازیگر، فیلمساز و فعال اجتماعی آمریکایی، ادوارد هریسون نورتون، تو تاریخ ۱۸ اوت ۱۹۶۹ تو بوستون، ماساچوست به دنیا اومد و تو کلمبیا، مریلند بزرگ شد. مامانش، لیدیا رابینسون “رابین” (روس)، مدیر یه بنیاد خیریه و معلم زبان انگلیسی بود. این خانم دختر یکی از بزرگترین سازنده‌های املاک به اسم جیمز روس بود که همینطور شهر کلمبیا رو ساخته بود. متأسفانه مامانش ۶ مارس ۱۹۹۷ به خاطر سرطان مغز فوت کرد. باباش، ادوارد موور نورتون، وکیل محیط زیست و فعال حفاظت از طبیعت بود که برای “صندوق ملی حفاظت از اماکن تاریخی” کار می‌کرد. ادوارد دو تا خواهر و برادر کوچیک‌تر به اسم‌های جیمز و مالی هم داره.

از وقتی که پنج سالش بود، به بازیگری علاقه داشت. وقتی ۸ سالش شد، از معلم تئاترش می‌پرسید: «انگیزه من تو این صحنه چیه؟» (یعنی خیلی زود وارد جزئیات می‌شد!) همیشه تو کلاسای تئاتر شرکت می‌کرد و آخر سر هم تونست تو نیویورک روی صحنه کار پیدا کنه. اونم به عنوان یکی از اعضای گروه “سیگنچر پلیرز” که کارای ادوارد آلبی رو اجرا می‌کردن. همون موقعی که نورتون داشت تو نمایش خرده ریز از آلبی بازی می‌کرد، هالیوود دنبال یه بازیگر جوون می‌گشت که نقش مقابل ریچارد گیر رو تو یه فیلم دادرسی هیجانی به اسم Primal Fear (۱۹۹۶) بازی کنه. این نقش اول در اصل به لئوناردو دی‌کاپریو پیشنهاد شده بود، ولی اون ردش کرد. ریچارد گیر هم داشت کم‌کم از پروژه کلافه می‌شد چون هنوز بازیگر مناسبی پیدا نکرده بودن، تا اینکه ادوارد نورتون اومد تست داد و از بین بیش از ۲۰۰۰ نفر انتخاب شد.

حتی قبل از اینکه فیلم اکران بشه، تست‌های بازی ادوارد باعث سر و صدای زیادی تو هالیوود شد. به همین دلیل، پیشنهاد نقش تو فیلم‌های همه می‌گن دوستت دارم  (۱۹۹۶) از وودی آلن و مردم علیه لری فلینت (۱۹۹۶) هم بهش داده شد. نورتون برای بازی تو ترس کهن  (۱۹۹۶)، جایزه گلدن گلوب برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد رو گرفت و برای اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل هم نامزد شد. سال ۱۹۹۸، نورتون برای نقشش تو فیلم تاریخ مجهول آمریکا، حدود ۳۰ پوند (۱۳-۱۴ کیلو) عضله اضافه کرد و خودش رو به یه اسکین‌هد خشن و نژادپرست تبدیل کرد. این نقش براش دومین نامزدی اسکار رو آورد، این‌بار برای بهترین بازیگر نقش اول. نورتون برای سومین بار هم برای بازی تو فیلم  بردمن  (۲۰۱۴) نامزد اسکار نقش مکمل مرد شد.

اون برای سومین بار نامزد اسکار شد، این‌بار برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد به خاطر کارش تو فیلم بردمن یا (فضیلت غیرمنتظره جهل) (۲۰۱۴). از نقش‌های برجسته‌اش میشه به اینا اشاره کرد: همه می‌گن دوستت دارم (۱۹۹۶)، مردم علیه لری فلینت (۱۹۹۶)، باشگاه مشت‌زنی (۱۹۹۹)، اژدهای سرخ (۲۰۰۲)، ساعت بیست و پنجم (۲۰۰۲)، پادشاهی بهشت (۲۰۰۵)، جادوگر (۲۰۰۶)، پادشاهی طلوع ماه (۲۰۱۲)، و هتل بزرگ بوداپست (۲۰۱۴). اون همچنین کارگردانی کرده و فیلمنامه هم نوشته، از جمله اولین تجربه کارگردانی‌اش با فیلم نگه داشتن ایمان (۲۰۰۰). همچنین در نوشتن فیلمنامه‌هایی که اسمش توشون نیومده هم کمک کرده، مثل امتیاز (۲۰۰۱)، فریدا (۲۰۰۲)، و هالک شگفت‌انگیز (۲۰۰۸). علاوه بر کارهای سینمایی، نورتون یه فعال جدی محیط‌زیستی و اجتماعی هم هست. اون عضو هیئت مدیره یه سازمان غیرانتفاعی به اسم شرکت همیاری‌های اجتماعی انتشارات هم هست که توسط پدربزرگش جیمز روس راه‌اندازی شده و هدفش توسعه مسکن‌های مقرون به‌صرفه برای افراد کم‌درآمده.