اکتورز استودیو : ژن مورو (همراه با زیرنویس فارسی)

توضیحات

مشاهده بخش هایی از این برنامه :

در مورد برنامه درون اکتورز استودیو (Inside the Actors Studio)

این برنامه به عنوان یک سمینار تلویزیونی برای هنرجویان مدرسه‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو آغاز شد؛ و در اصل فعالیت مشترک اکتورز استودیو و نیواسکول، در سال ۱۹۹۴، همراه با پل نیومن مدیر اسبق اکتورز استودیو به عنوان اولین مهمان برنامه بود، و خیلی زود به مهمترین برنامه‌ی شبکه‌ی براوو مبدل شد. در ابتدا در سالن اجتماعات Tishman نیواسکول در دهکده‌ی گرین‌ویچ نیویورک ضبط می‌شد، و بعد از آن به مکان فعلی یعنی مرکز هنری مایکل شیمل در دانشگاه پیس نیویورک منتقل شد. این برنامه به عنوان سمیناری برای دانشجویان دانشکده‌ی هنرهای نمایشی اکتورز استودیو در دانشگاه پیس ارائه شده است.

در این برنامه در قیاس با مصاحبه‌های معمول با سلبریتی‌ها، مصاحبه‌ها ریتم کندتری دارند. بنابراین دوربین‌ها معمولاً چند ساعت گفت‌وگو را ضبط می‌کنند ، که بعداً به اندازه‌ی یک یا دو ساعت تدوین می‌شوند. نتیجه، همانطور که در مقاله‌ی نیویورک‌تایمز بیان شد: «روی صندلی مهمان آقای لیپتون‌‌، بازیگران مدتی از ستاره بودن دست می‌کشند و هنرمند و معلم می‌شوند.» این مصاحبه‌ها توسط سؤالاتی لیپتون روی کارت‌های مشهور خود دارد پیش می‌روند، که گاهی اوقات دانش و تحقیق خوب وی در مورد زندگی میهمانان را نشان می‌دهد، که اغلب، برخی از آنها را شگفت‌زده می‌کند.

ای.ای.گیل منتقد ساندی تایمز در نقد و بررسی خود بر این برنامه نوشت: «قالب این برنامه ساده و به طرز احمقانه‌ای الهام‌بخش است. اکتورز استودیو مدرسه‌ی هنرهای نمایشی در نیویورک است که توسط استانیسلاوسکی و متد او به شهرت رسیده (اگرچه این برنامه جای دیگری فیلمبرداری شده است) این برنامه‌ها به طور مشخص مسترکلاس‌هایی برای دانشجویان محسوب می‌شوند. هوشمندی برنامه در غروری است که به مهمانان می‌دهد، کسانی که بزرگترین و خودمحورترین بازیگران و سازندگان تئاتر و سینما هستند. افرادی که برای صحبت با دیگران بیش از اندازه بزرگ هستند، با «درون اکتورز استودیو» صحبت می‌کنند. آنها باور دارند که چیزی را برمی‌گردانند و مرواریدهای گران‌بهای بینش را به نسل جدید ارائه می‌دهند. و چه کسی خوب به نظر نمی‌رسد وقتی آن را به دانشجویان علاقمند منتقل می‌کند؟ در حقیقت، این صرفاً یک برنامه‌ی گفت‌وگو محور است، اما پوشش آموزش نسل‌های آینده، به طور زیبنده‌ای برافراشته شده است، بنابراین همه با لبخند حاضر شده و صحبت می‌کنند»

بیوگرافی مهمان برنامه : ژن مورو

وقتی مردم به لویی مال اعتبار می‌دادند که ستاره‌ای به نام ژان مورو ساخته، به خاطر فیلم آسانسور به سوی دار (۱۹۵۸) و بلافاصله بعدش عاشقان (۱۹۵۸)، اون توضیح می‌داد که مورو تا اون موقع دیگه “به عنوان بهترین بازیگر تئاتر نسلش شناخته شده بود”. اون در ۲۰ سالگی به کمدی فرانسز (یکی از معروف‌ترین تئاترهای فرانسه) راه پیدا کرده بود. اون تو فیلم‌های جنایی بی با ژان گابن هم بازی کرده بود و آسانسور هم تو همون ژانر بود. تکنیسین‌های آزمایشگاه فیلم بعد از دیدن اولین هفته فیلم‌برداری‌های روزانه آسانسور به تهیه‌کننده گفتند: “شما نباید بگذارید مال ژان مورو رو خراب کنه”. مال توضیح داد: “او فقط با نور پنجره‌های شانزه لیزه نورپردازی شده بود. این قبلاً هیچ‌وقت انجام نشده بود. فیلمبردارها ممکن بود مجبورش کنن که خیلی آرایش کنه و نور زیادی بهش بدن، چون به نوعی گفته می‌شد صورتش برای فیلمبرداری مناسب نیست”. این عدم استفاده از ترفندهای ظاهری باعث شد تا ویژگی‌های اصلی مورو آشکار بشه: “اون می‌تواست تقریباً زشت باشه و بعد ده ثانیه بعد صورتش رو تغییر می‌داد و شگفت‌انگیز جذاب می‌شد. ولی همیشه خود واقعی‌ش بود”.